EN WE GAAN WEER VERDER MET ELLE HAAR GEWELDIGE VERHAAL. HIER HET TWEEDE EN LAATSTE STUK:
“Ja,” zei hij. “Kom hier.” Hij gaf Rose het instrument en ze keek er bewonderend naar. Het had een sierlijkheid, een gratie die zij nooit zou bezitten. De hals was smal en de krul op het einde was fijner dan ze zich kon voorstellen. De klankkast was ietwat bol en de snaren waren strak gespannen over de kam. Ze wreef over het gladde hout en keek hem verwonderd aan. Hij lachte en plaatste zijn hand over de hare op de hals. Hij plaatste de viool tussen haar kin en schouder en ging achter haar staan. Daarna gaf hij haar de strijkstok. “Hou hem soepel vast,” legde hij haar uit. “Niet duwen. Je moet hem losjes in je hand houden. Hij moet als vanzelf op de snaren neerkomen.” Eén voor één plaatste hij haar vingers op de juiste plek. “Je moet een viool niet als een instrument zien. Je moet ervan houden en erop willen spelen, want alleen dan lukt het. Wil je?”
Ze knikte.
Hij trok haar arm zachtjes naar achter en duwde hem dan weer naar voor. Tegelijkertijd drukte hij haar vinger op een snaar. Het klonk prachtig, helder. Rose keek verbaasd naar hun handen. “Je moet het voelen,” fluisterde hij in haar oor en hij liet haar een volgende noot spelen.
Ze voelde het.
Ze opende haar ogen weer. Plots waren alle klanken weg. Ze wilde ze weer horen. Ze plaatste haar handen op de toilettafel en duwde zich met alle kracht die ze nog in zich had omhoog. Even trilden haar benen, maar ze bleef staan. Langzaam, voorzichtig schuifelde ze naar de immense houten kast in de kamer. Voor het meubelstuk bleef ze even staan. Ze bekeek de tekeningen die in het hout waren gesneden. Een schip op zee, met violen aan de hemel en overal noten. Ze had het zelf laten maken. Het had een fortuin gekost, dat wel, maar ze wist dat ze oud ging worden en als ze dingen begon te vergeten zou die kast haar de herinneringen weer brengen. Langzaamaan richtte ze haar hand op en traag bracht ze die naar het hout van de kast. Even voor haar vingertoppen het hout zouden raken, aarzelde ze, alsof ze bang was dat ze zich zou verbranden. Uiteindelijk legde ze haar vingers toch op het hout. Het voelde koel aan. Voorzichtig volgde ze met haar vingers de weg van de noten. Ze sloot haar ogen – ze voelde de naam onder haar vingers. Een beeld van zijn gezicht verscheen weer voor haar geestesoog. Hij lachte, riep haar naam. Ze wilde komen, maar ze kon niet. Verschrikt opende ze haar ogen weer. Ze keek naar de letters in het hout. Niemand had de naam ooit ontdekt. Niemand, alleen zij. Zelfs de maker van de kast had het niet gezien.
Met een plotse vastberaden beweging draaide ze de sleutel in het slot om. Ze opende de deur en duwde kleren opzij. Daar lag hij, vergeten en stoffig, maar daarom niet minder mooi. Ze reikte in de kast, nam de viool eruit. Liefdevol streek ze over het instrument. Meteen hoorde ze zijn stem in haar hoofd: “Je moet een viool niet als een instrument zien.”
“Nee, jij bent geen instrument,” zei ze. De kastdeuren liet ze open staan. Met de viool in haar hand geklemd liep ze naar het bed. Rustig ging ze zitten. Ze plaatste de viool tussen haar kin en schouder en nam haar boog. Bang zette ze de haren op de snaar. Ze bracht haar arm naar achter en weer terug. Stroef ging ze door de eerste maten, maar daarna kwam ze los. Haar vingers mochten dan oud en verkrampt zijn, ze speelde nog net zo mooi, zuiver en soepel als veertig jaar geleden.
“Je bent een talent, Rose.” Ze bloosde en voelde hoe hij een kus op haar neus drukte. Hij zweeg even, maar toen zei hij onverwachts: “Ga je met me mee, Rose?” Ze keek verbaasd op. Meegaan? Weg van alles dat ze kende? Haar familie in de steek laten om bij hem te zijn? “Ik heb je niets te bieden, maar...”
Ze zweeg. Hij had het zo verschrikkelijk fout. Hij kon haar alles geven dat ze miste, alles dat ze ooit nodig zou hebben. Hij kon haar laten lachen, hij kon haar pijn wegnemen, hij kon van haar houden zonder dat er geld voor nodig was. Hij kon haar laten vergeten dat het leven oneerlijk tegen haar was. “Ik ga mee,” zei ze in een opwelling. Ze besefte dat ze het meende.
Hij glimlachte.
Het was nooit zover gekomen. Wat er met hem was gebeurd, wist ze niet, maar ze had hem niet meer teruggevonden. Niet op het schip, niet op de kade, niet in de rest van haar leven. Ze opende haar ogen, die vol van ingehouden tranen waren. Ze hield het hier niet lang meer uit –ze wilde weg. Naar hem.
“Mama?” hoorde ze plots een stem roepen. “Mama, ben jij dat?”
Met een vlugge beweging liet ze de viool zakken en veegde met de rug van haar hand haar tranen weg. Ze keek opzij, naar de spiegel. Weer keek dat gezicht haar aan, met haren die bloedrood waren in plaats van grijs. Haar huid was strak, haar ogen sprankelden. Ze wist dat ze er heel anders uitzag nu, op dit moment. Snel draaide ze zich weg
De deur van de slaapkamer ging open. In de deuropening stond haar dochter. Eerst leek ze de viool niet op te merken, maar toen ging haar blik naar het instrument. “O,” zei ze en ze keek haar moeder verbaasd aan. “Mama, sinds wanneer speel jij viool?”
Rose glimlachte waterig. Niemand buiten haar echtgenoot wist dat ze viool speelde. Hij had zich er altijd dood aan geërgerd en haar verschillende malen gevraagd waar ze had leren spelen. Ze had nooit geantwoord. Op die momenten was ze niet bang geweest van zijn handen. Hij was jaren geleden gestorven en nadien had ze ongestoord kunnen spelen, maar ze had het nooit gedaan, om één of andere reden.
“Mama?” vroeg Jack nog een keer. “Hoe kom je trouwens aan die viool?”
Rose keek naar beneden, naar het hout. Ze wilde het haar dochter zo graag uitleggen, maar ze kon het niet. Iets hield haar tegen.
“Laat je talent niet verloren gaan, Rose. Oefen.”
“Ik heb geen viool.”
Hij stak zijn hand uit – de hand waarmee hij de viool vasthield. “Nu wel,” zei hij en hij keek haar indringend aan.
“Er is zoveel dat ik je niet verteld heb, kindje,” glimlachte ze tegen haar dochter. “Zoveel niet.”
donderdag 19 augustus 2010
dinsdag 17 augustus 2010
DE NIEUWSTE BESTSELLERSCHRIJFSTER!
Excuus dat ik jullie langer dan normaal heb laten zitten, maar ik heb het in de vakantie echt heel druk. Ik zal proberen mijn blogjes weer wat op te bouwen en als ik weer naar school toe moet -waar ik nog even niet over wil nadenken- weet ik zeker dat ik weer optimaal aan het bloggen ben.
Maar het is alweer augustus, weer een maand later. En elke maand kwam er een nieuw verhaal. Deze keer een geweldig verhaal van Elle de Smit. Bij jullie misschien beter bekend als Eetha. Maar voor het verhaal heb ik haar wat vraagjes gesteld:
1. Interviewer: 'Hoe ben je aan de inspiratie voor dit verhaal gekomen?'
Elle: 'Door naar "Titanic" te kijken. ;D'
2. Interviewer: 'Heb je nog een liedje gebruikt tijdens het schrijven van dit verhaal, en zo ja
welke?'
Elle: 'Ja, deze: http://www.youtube.com/watch?v=sHmNRIJ--8A. Normaal gezien haat
ik vioolmuziek, maar dit vond ik wel passen en wat hebben.'
3. Interviewer: 'Schrijf je al lang verhalen?'
Elle: 'Al sinds mijn vijfde ongeveer, denk ik. xD'
4. Interviewer: 'Waarom ben je dan gaan schrijven?'
Elle: 'Die is moeilijk... Eh... ik weet het niet, ik kreeg een idee in mijn hoofd en omdat ik
me verveelde heb ik het verhaal opgeschreven? Eigenlijk ben ik wel pas serieus beginnen
schrijven zo'n drie jaar geleden, toen ik op een forum kwam en ik daar al die verhalen las ;p'
5. Interviewer: 'Is je droom ook om later een bestsellerschrijfster te worden?'
Elle: 'Ja, maar ik wil ook journalist en avonturier worden, dus dat moet je niet al te
serieus nemen. x]
En hier komt haar megageweldigesupergoede verhaal. Have a fun!
De namen hier boven zijn wegens privéredenen veranderd in schuilnamen
Er speelde een viool ergens op dit schip en de kamer baadde in een oranje gloed door de tientallen minuscule kandeellichtjes die grillige schaduwen op de muur wierpen. Ze kamde haar haren voor de grote spiegel in de slaapkamer. Terwijl ze de kam door haar haren liet gaan en naar de muziek luisterde, keek ze zichzelf aan.
“Waar ben je mee bezig, Rose?” mompelde ze. Het was een wonder dat ze het al zo lang verborgen had kunnen houden. Haar gezicht verraadde alles; haar voorhoofd in die eeuwige frons, behalve als ze bij hem was; haar wenkbrauwen lichtjes gebogen, behalve als ze bij hem was; haar ogen dof en levenloos, behalve als ze bij hem was; haar mond in die verbeten trek, woest op de wereld, behalve als ze bij hem was. Ze lachte enkel omdat hij haar dat vroeg, omdat hij haar verplichtte. In tegenstelling tot al de andere mensen om haar heen was hij de enige die haar kon doen lachen, want hij verplichtte haar op de juiste manier. Hij preekte niet over etiquette en goede manieren zoals haar moeder, of dreigde niet met zijn vuisten zoals haar echtgenoot. Hij lachte naar haar en als ze niet teruglachte zei hij iets waardoor ze niet anders kon dan lachen. En dan lachte hij ook, gelukkig omdat zij gelukkig was. Ze lachten samen. Op dat moment kon Rose de wereld aan. Ze kon de blikken die vrienden van haar moeder op haar wierpen verdragen. Ze kon haar naam in de roddels aanvaarden. Ze kon het aan een geheim groter en zwaarder dan de wereld met zich mee te dragen.
Ze legde de borstel neer op de tafel en legde haar handen in haar schoot. Haar blik ging naar beneden, naar de hanger op haar borst. Hij schitterde in het kaarslicht. Blauw, als de rustige zee in een heldere nacht. Schitterend, als de sterren aan de nachtelijke hemel. Ze keek terug op, naar haar spiegelbeeld.
Langzaamaan vervaagden de lichtjes en verkleurde de gloed van oranje naar wit. De verandering kon niet onopgemerkt blijven. Ze wilde haar blik afwenden om de waarheid niet onder ogen te moeten zien, maar ze bleef toch kijken. Haar huid was te grazen genomen door de tand des tijds; de rimpels op haar voorhoofd waren niet meer te tellen. De frons die ze vroeger altijd had gehad was blijven zitten en nooit meer weggegaan. Rose had de hoop opgegeven dat hij dat ooit zou doen. Ergens wilde ze hem niet weg – hij deed haar denken aan de tijd in haar leven dat ze écht gelukkig was geweest, met hem. Ze had hem na de reis nooit meer gezien, maar in haar hoofd was hij blijven rondspoken. Zijn gezicht kwam op de meest onverwachte momenten tevoorschijn. Lachend, alsof er niets was gebeurd, alsof ze nog altijd bij elkaar waren. Die beelden gaven haar troost. Wanneer ze dat jeugdige gezicht zag, zijn blonde haren, zijn eeuwig lachende ogen, zijn vrolijke mond... dan wist ze dat ze niet alleen zou zijn als ze hier vertrok, weg van deze aarde. Hij zou haar zoeken en ze zouden samen zijn, tot het moment waarop de klok zou stoppen met tikken en de muziek voor eeuwig zou zwijgen. Rose kneep haar ogen dicht en toen ze hen weer opende, gleed een traan naar beneden. Ze liet hem gaan. Als er iets was dat ze in het leven had geleerd, dan was het dat je moest leren loslaten. Rose had al zoveel door haar vingers laten glippen. Ongewild, maar ze had ervan geleerd. Ze raakte de hanger op haar borst lichtjes aan en sidderde.
Ze trok haar mondhoeken op. Het lukte niet. Nee, het lukte wel, maar het zag er niet écht uit. Ze voelde zich een marionet in de macht van een poppenspeler. Alleen hij kon haar doen lachen. Ze had hem hierbij nodig – hierbij en bij alle andere dingen in haar leven.
Ze stond bruusk op en nam haar mantel op. Alle kaarsjes die haar pad kruisten, blies ze uit. Rose vroeg zich af hoe ze hier terecht waren gekomen. Zachtjes sloot ze de deur achter zich en keek de witte gang in. Er was niemand. Ze tilde haar rokken op en liep verder, trappen af, deuren door, andere gangen in. Nog steeds zag ze niemand. Ze waren waarschijnlijk allemaal in de bar van het schip, pratend over alles dat haar niet interesseerde. Zolang er genoeg cognac was, zou haar echtgenoot wegblijven en was zij veilig.
Uiteindelijk klopte ze aan op de deur. Schichtig keek ze om zich heen en alweer vroeg ze zich af wat ze aan het doen was.
De deur ging open en meteen lachte hij. Ze lachte ook toen ze zijn gezicht zag. Snel liep ze naar binnen en hij sloot de deur.
“Rose,” zei hij. Ze glimlachte en deed haar mantel uit. Het was warm hier, maar ook klein. Ze kon niet begrijpen dat hij het hier uithield. Dit schip op zich was al een gevangenis, maar zij had nog drie zitvertrekken en een slaap- en badkamer in haar bezit en hij enkel deze kooi. Als haar echtgenoot er niet was geweest, had ze hem bij haar gehouden.
Plotseling viel haar iets op. Op de kleine tafel lag een viool. Hij glansde in het gedimde licht. Ze keek blij verrast op. Hij stond nog steeds aan de deur, glimlachend naar haar te kijken.
“Dus dat was jij?” vroeg ze. Hij knikte.
“Speel voor me,” gebood ze hem. Ze schrok zelf van de toon in haar stem – alsof ze tegen één van haar bedienden praatte. Hij leek het niet te merken, maar knikte weer en liep naar de viool. Rose keek toe hoe hij het instrument stemde en uiteindelijk de boog op de snaren zette. Voorzichtig begon hij te spelen, en af en toe wierp hij een blik op haar. Later deed hij dat niet meer, hield hij zijn ogen gesloten en speelde.
Pas toen de laatste noot al lang weg was, opende hij zijn ogen en keek haar grijnzend als een ondeugend kind van negen aan. Ze glimlachte ook. “Kan je het me leren?” vroeg ze zacht.
Maar het is alweer augustus, weer een maand later. En elke maand kwam er een nieuw verhaal. Deze keer een geweldig verhaal van Elle de Smit. Bij jullie misschien beter bekend als Eetha. Maar voor het verhaal heb ik haar wat vraagjes gesteld:
1. Interviewer: 'Hoe ben je aan de inspiratie voor dit verhaal gekomen?'
Elle: 'Door naar "Titanic" te kijken. ;D'
2. Interviewer: 'Heb je nog een liedje gebruikt tijdens het schrijven van dit verhaal, en zo ja
welke?'
Elle: 'Ja, deze: http://www.youtube.com/watch?v=sHmNRIJ--8A. Normaal gezien haat
ik vioolmuziek, maar dit vond ik wel passen en wat hebben.'
3. Interviewer: 'Schrijf je al lang verhalen?'
Elle: 'Al sinds mijn vijfde ongeveer, denk ik. xD'
4. Interviewer: 'Waarom ben je dan gaan schrijven?'
Elle: 'Die is moeilijk... Eh... ik weet het niet, ik kreeg een idee in mijn hoofd en omdat ik
me verveelde heb ik het verhaal opgeschreven? Eigenlijk ben ik wel pas serieus beginnen
schrijven zo'n drie jaar geleden, toen ik op een forum kwam en ik daar al die verhalen las ;p'
5. Interviewer: 'Is je droom ook om later een bestsellerschrijfster te worden?'
Elle: 'Ja, maar ik wil ook journalist en avonturier worden, dus dat moet je niet al te
serieus nemen. x]
En hier komt haar megageweldigesupergoede verhaal. Have a fun!
De namen hier boven zijn wegens privéredenen veranderd in schuilnamen
Er speelde een viool ergens op dit schip en de kamer baadde in een oranje gloed door de tientallen minuscule kandeellichtjes die grillige schaduwen op de muur wierpen. Ze kamde haar haren voor de grote spiegel in de slaapkamer. Terwijl ze de kam door haar haren liet gaan en naar de muziek luisterde, keek ze zichzelf aan.
“Waar ben je mee bezig, Rose?” mompelde ze. Het was een wonder dat ze het al zo lang verborgen had kunnen houden. Haar gezicht verraadde alles; haar voorhoofd in die eeuwige frons, behalve als ze bij hem was; haar wenkbrauwen lichtjes gebogen, behalve als ze bij hem was; haar ogen dof en levenloos, behalve als ze bij hem was; haar mond in die verbeten trek, woest op de wereld, behalve als ze bij hem was. Ze lachte enkel omdat hij haar dat vroeg, omdat hij haar verplichtte. In tegenstelling tot al de andere mensen om haar heen was hij de enige die haar kon doen lachen, want hij verplichtte haar op de juiste manier. Hij preekte niet over etiquette en goede manieren zoals haar moeder, of dreigde niet met zijn vuisten zoals haar echtgenoot. Hij lachte naar haar en als ze niet teruglachte zei hij iets waardoor ze niet anders kon dan lachen. En dan lachte hij ook, gelukkig omdat zij gelukkig was. Ze lachten samen. Op dat moment kon Rose de wereld aan. Ze kon de blikken die vrienden van haar moeder op haar wierpen verdragen. Ze kon haar naam in de roddels aanvaarden. Ze kon het aan een geheim groter en zwaarder dan de wereld met zich mee te dragen.
Ze legde de borstel neer op de tafel en legde haar handen in haar schoot. Haar blik ging naar beneden, naar de hanger op haar borst. Hij schitterde in het kaarslicht. Blauw, als de rustige zee in een heldere nacht. Schitterend, als de sterren aan de nachtelijke hemel. Ze keek terug op, naar haar spiegelbeeld.
Langzaamaan vervaagden de lichtjes en verkleurde de gloed van oranje naar wit. De verandering kon niet onopgemerkt blijven. Ze wilde haar blik afwenden om de waarheid niet onder ogen te moeten zien, maar ze bleef toch kijken. Haar huid was te grazen genomen door de tand des tijds; de rimpels op haar voorhoofd waren niet meer te tellen. De frons die ze vroeger altijd had gehad was blijven zitten en nooit meer weggegaan. Rose had de hoop opgegeven dat hij dat ooit zou doen. Ergens wilde ze hem niet weg – hij deed haar denken aan de tijd in haar leven dat ze écht gelukkig was geweest, met hem. Ze had hem na de reis nooit meer gezien, maar in haar hoofd was hij blijven rondspoken. Zijn gezicht kwam op de meest onverwachte momenten tevoorschijn. Lachend, alsof er niets was gebeurd, alsof ze nog altijd bij elkaar waren. Die beelden gaven haar troost. Wanneer ze dat jeugdige gezicht zag, zijn blonde haren, zijn eeuwig lachende ogen, zijn vrolijke mond... dan wist ze dat ze niet alleen zou zijn als ze hier vertrok, weg van deze aarde. Hij zou haar zoeken en ze zouden samen zijn, tot het moment waarop de klok zou stoppen met tikken en de muziek voor eeuwig zou zwijgen. Rose kneep haar ogen dicht en toen ze hen weer opende, gleed een traan naar beneden. Ze liet hem gaan. Als er iets was dat ze in het leven had geleerd, dan was het dat je moest leren loslaten. Rose had al zoveel door haar vingers laten glippen. Ongewild, maar ze had ervan geleerd. Ze raakte de hanger op haar borst lichtjes aan en sidderde.
Ze trok haar mondhoeken op. Het lukte niet. Nee, het lukte wel, maar het zag er niet écht uit. Ze voelde zich een marionet in de macht van een poppenspeler. Alleen hij kon haar doen lachen. Ze had hem hierbij nodig – hierbij en bij alle andere dingen in haar leven.
Ze stond bruusk op en nam haar mantel op. Alle kaarsjes die haar pad kruisten, blies ze uit. Rose vroeg zich af hoe ze hier terecht waren gekomen. Zachtjes sloot ze de deur achter zich en keek de witte gang in. Er was niemand. Ze tilde haar rokken op en liep verder, trappen af, deuren door, andere gangen in. Nog steeds zag ze niemand. Ze waren waarschijnlijk allemaal in de bar van het schip, pratend over alles dat haar niet interesseerde. Zolang er genoeg cognac was, zou haar echtgenoot wegblijven en was zij veilig.
Uiteindelijk klopte ze aan op de deur. Schichtig keek ze om zich heen en alweer vroeg ze zich af wat ze aan het doen was.
De deur ging open en meteen lachte hij. Ze lachte ook toen ze zijn gezicht zag. Snel liep ze naar binnen en hij sloot de deur.
“Rose,” zei hij. Ze glimlachte en deed haar mantel uit. Het was warm hier, maar ook klein. Ze kon niet begrijpen dat hij het hier uithield. Dit schip op zich was al een gevangenis, maar zij had nog drie zitvertrekken en een slaap- en badkamer in haar bezit en hij enkel deze kooi. Als haar echtgenoot er niet was geweest, had ze hem bij haar gehouden.
Plotseling viel haar iets op. Op de kleine tafel lag een viool. Hij glansde in het gedimde licht. Ze keek blij verrast op. Hij stond nog steeds aan de deur, glimlachend naar haar te kijken.
“Dus dat was jij?” vroeg ze. Hij knikte.
“Speel voor me,” gebood ze hem. Ze schrok zelf van de toon in haar stem – alsof ze tegen één van haar bedienden praatte. Hij leek het niet te merken, maar knikte weer en liep naar de viool. Rose keek toe hoe hij het instrument stemde en uiteindelijk de boog op de snaren zette. Voorzichtig begon hij te spelen, en af en toe wierp hij een blik op haar. Later deed hij dat niet meer, hield hij zijn ogen gesloten en speelde.
Pas toen de laatste noot al lang weg was, opende hij zijn ogen en keek haar grijnzend als een ondeugend kind van negen aan. Ze glimlachte ook. “Kan je het me leren?” vroeg ze zacht.
WORDT VERVOLGD!!!!
zaterdag 31 juli 2010
EEN GOEDKOOP THEATER
Ik had jullie een reisverslag belooft, maar daar moeten jullie nog even op wachten. Ik ben zelf niet zo erg van al dat touristische gedoe en maak op vakantie meestal nooit foto's. Dus ik moet de foto's nog even zien te bemachtigen, voordat ik jullie mijn reis in geuren en kleuren vertel.
Daar voor in de plaats laat ik jullie zijn dat het theater helemaal niet zo ver weg is van je vandaan is als je zou denken. En ook helemaal niet zo duur!
De vloer op. Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik ben helemaal verliefd geworden op dat progamma. Misschien ook wel omdat het zo simpel in elkaar zit. Er is een regisseur die twee acteurs uit een groep een omschrijving van een scene geeft en die acteurs mogen die scene spelen en helemaal improviseren. Eigenlijk gewoon een opdracht voor een drama les (die wij natuurlijk niet hebben op school....) maar door de ervaren acteurs is het heel grappig!
Wat dachten jullie van een filmpje pakken in de bios? Dat is toch heus theater hoor. Een ander woord voor een bioscoop is ook wel een filmTHEATER. Als de film uit is op DVD is het nog steeds theater hoor, alleen heeft het niet het echte theater gevoel. Net als wanneer een musical uit komt op DVD. Denk nou niet dat soaps en vele tv series theater zijn dat is het NIET!
Dus hoe denk je er nu over als je naar de volgende twilight film in de bios gaat?
Het circus! Ik ben zelf helemaal verknokt aan het circus en als ik mijn grootste wens zou uitspreken is dat wel dat ik later een circusartieste wordt. Een kaartje voor een circus is meestal niet zo duur (ligt er aan naar welke je gaat) en toch zit je in een theater. Het grote nadeel is wel dat je nooit zeker bent of er een in de buurt is.
En zoals ik zei zijn er sommige musicals op DVD uitgekomen. De DVD's zijn nog best duur, maar als je geen zin hebt om ze te kopen zijn er ook sommige mensen heel handig geweest en hebben fragmenten op youtube gezet, zodat je bijna heel de musical kunt zien.
en als dit nog niet genoeg is hebben we nog altijd de illegale opnames die je op heel youtube kunt vinden!
Daar voor in de plaats laat ik jullie zijn dat het theater helemaal niet zo ver weg is van je vandaan is als je zou denken. En ook helemaal niet zo duur!
De vloer op. Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik ben helemaal verliefd geworden op dat progamma. Misschien ook wel omdat het zo simpel in elkaar zit. Er is een regisseur die twee acteurs uit een groep een omschrijving van een scene geeft en die acteurs mogen die scene spelen en helemaal improviseren. Eigenlijk gewoon een opdracht voor een drama les (die wij natuurlijk niet hebben op school....) maar door de ervaren acteurs is het heel grappig!
Wat dachten jullie van een filmpje pakken in de bios? Dat is toch heus theater hoor. Een ander woord voor een bioscoop is ook wel een filmTHEATER. Als de film uit is op DVD is het nog steeds theater hoor, alleen heeft het niet het echte theater gevoel. Net als wanneer een musical uit komt op DVD. Denk nou niet dat soaps en vele tv series theater zijn dat is het NIET!
Dus hoe denk je er nu over als je naar de volgende twilight film in de bios gaat?
Het circus! Ik ben zelf helemaal verknokt aan het circus en als ik mijn grootste wens zou uitspreken is dat wel dat ik later een circusartieste wordt. Een kaartje voor een circus is meestal niet zo duur (ligt er aan naar welke je gaat) en toch zit je in een theater. Het grote nadeel is wel dat je nooit zeker bent of er een in de buurt is.
En zoals ik zei zijn er sommige musicals op DVD uitgekomen. De DVD's zijn nog best duur, maar als je geen zin hebt om ze te kopen zijn er ook sommige mensen heel handig geweest en hebben fragmenten op youtube gezet, zodat je bijna heel de musical kunt zien.
en als dit nog niet genoeg is hebben we nog altijd de illegale opnames die je op heel youtube kunt vinden!
vrijdag 30 juli 2010
HELP, ER ZIT EEN ELAND OP MIJN MOTORKAP!
Ik ben weer terug in ons kleine kikkerlandje! Nou ja, al weer een tijdje hoor. Ik ben al vanaf dinsdag avond thuis maar heb nog geen zin gehad om een blog aan te maken na mijn verre reis. Erg hè? Vooral als je jezelf bedenkt dat ik bijna heel de vakantie met mijn blog in mijn hoofd zat (samen dan met de kunstbende) zodat ik weet-ik-hoe-veel nieuwe blog onderwerpen heb verzonnen. Ik heb zelfs al bedacht wat ik ga doen wanneer ik die 555 lezers heb (wat –als ik nu naar de teller kijk- nog wel even gaat duren)
Maar ik vergeet het haast om over mijn vakantie te hebben. Hoe het was? Het was echt een geweldige vakantie! Een van de beste die ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik ben echt tot over mijn oren verliefd geworden op die twee landen. Zweden is heel erg groot en daar kom je soms een klein Pippi Langkous huisje tegen ergens in de bossen. Het is er bergachtig met prachtige meren, bossen, bergen en dieren! Ja, er waren een hele hoop dieren. Je komt er om in de elanden, waar Scandinavië om bekent staat. Echt shocking was dat. Er waren daar zo’n 3000 ongelukken geweest door elanden! Allemaal mensen die zo’n beest aanreden en toen dood waren of in het ziekenhuis lagen. Moet je toch niet bedenken dat zo’n reuze beest met een mega gewei (als het een mannetje zou zijn) op je motorkap zit? Brrrrr, rillingen bij het idee alleen al. Maar er zitten gelukkig een hoop anderen beest ook in die bossen. Zoals bruine beren, lynxen, dassen,wolven, rendieren, hazen, vossen, padden (die ook dood eng vindt! Had ik ervaringen mee en zo heb ik denk ik heel het park wakker geschreeuwd) en nog veel meer dieren die ik me echt niet meer kan herinneren (even ter info voor jullie: In de vakantie zijn mijn hersenen een zeef.)
En dan nog Noorwegen: Noorwegen is heel anders dan Zweden. Veel meer bergen en het is er ook stukken minder bosachtig. Nog steeds best wel veel meren. Zweden is meer een rustig vakantieland, Noorwegen is juist sportief. Ik heb me daar ook helemaal uitgeleefd! Ik ben er achter gekomen dat ik veel sportiever ben dan ik dacht :)
Ik kan nu wel in één blog twee weken samenvatten, maar omdat ik erg langdradig ben en jullie vele foto’s wil laten zien ga ik dat niet doen. Wat ik wel ga doen is 4 blogjes schrijven –ik ben op 4 plekken geweest- en dan over elke locatie mijn avonduren aan jullie vertellen (het blijft me toch verbazen dat mensen geïnterneerd zijn in mijn onzin…..) En daar na/er tussen door ga ik gewoon weer mijn normale blogjes schrijven. Zijn jullie het er mee eens? Vast wel. En anders hebben jullie pech ^^
Ik zal wel alvast een tipje van de sluier oplichten (waar slaat die uitdrukking op? Ik denk aan de sluier van een bruiloft en daar onthul je niks mee…. Nederlandse uitdrukkingen (wraaah ik typ steeds uitdrikkingen) zijn zo vreemd.) Ik ben deze vakantie in Hestra, Sysslebeck, Oppdal en Hemsedal (correcte spelling is niet verzekerd) geweest.
Nu nog een spoedcursus Zweeds en Noors voor jullie:
Moose = eland (Zweeds/Noors)
Ost = kaas (Zweeds/Noors)
Takk = Dank je wel (Noors)
Lordag (o met een schuine streep er door) = zaterdag (Zweeds/Noors)
Schinke = ham (Noors/Duits ^^)
Schinka = ham (Zweeds)
Kriche = kerk (Noors/ Duits (geloof ik)
Hai = hoi (Zweeds)
Oja, trouwens. Ik ga weer wat aan mijn blog veranderen. De look van mijn blog&de opbouw van de blogjes
Maar ik vergeet het haast om over mijn vakantie te hebben. Hoe het was? Het was echt een geweldige vakantie! Een van de beste die ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik ben echt tot over mijn oren verliefd geworden op die twee landen. Zweden is heel erg groot en daar kom je soms een klein Pippi Langkous huisje tegen ergens in de bossen. Het is er bergachtig met prachtige meren, bossen, bergen en dieren! Ja, er waren een hele hoop dieren. Je komt er om in de elanden, waar Scandinavië om bekent staat. Echt shocking was dat. Er waren daar zo’n 3000 ongelukken geweest door elanden! Allemaal mensen die zo’n beest aanreden en toen dood waren of in het ziekenhuis lagen. Moet je toch niet bedenken dat zo’n reuze beest met een mega gewei (als het een mannetje zou zijn) op je motorkap zit? Brrrrr, rillingen bij het idee alleen al. Maar er zitten gelukkig een hoop anderen beest ook in die bossen. Zoals bruine beren, lynxen, dassen,wolven, rendieren, hazen, vossen, padden (die ook dood eng vindt! Had ik ervaringen mee en zo heb ik denk ik heel het park wakker geschreeuwd) en nog veel meer dieren die ik me echt niet meer kan herinneren (even ter info voor jullie: In de vakantie zijn mijn hersenen een zeef.)
En dan nog Noorwegen: Noorwegen is heel anders dan Zweden. Veel meer bergen en het is er ook stukken minder bosachtig. Nog steeds best wel veel meren. Zweden is meer een rustig vakantieland, Noorwegen is juist sportief. Ik heb me daar ook helemaal uitgeleefd! Ik ben er achter gekomen dat ik veel sportiever ben dan ik dacht :)
Ik kan nu wel in één blog twee weken samenvatten, maar omdat ik erg langdradig ben en jullie vele foto’s wil laten zien ga ik dat niet doen. Wat ik wel ga doen is 4 blogjes schrijven –ik ben op 4 plekken geweest- en dan over elke locatie mijn avonduren aan jullie vertellen (het blijft me toch verbazen dat mensen geïnterneerd zijn in mijn onzin…..) En daar na/er tussen door ga ik gewoon weer mijn normale blogjes schrijven. Zijn jullie het er mee eens? Vast wel. En anders hebben jullie pech ^^
Ik zal wel alvast een tipje van de sluier oplichten (waar slaat die uitdrukking op? Ik denk aan de sluier van een bruiloft en daar onthul je niks mee…. Nederlandse uitdrukkingen (wraaah ik typ steeds uitdrikkingen) zijn zo vreemd.) Ik ben deze vakantie in Hestra, Sysslebeck, Oppdal en Hemsedal (correcte spelling is niet verzekerd) geweest.
Nu nog een spoedcursus Zweeds en Noors voor jullie:
Moose = eland (Zweeds/Noors)
Ost = kaas (Zweeds/Noors)
Takk = Dank je wel (Noors)
Lordag (o met een schuine streep er door) = zaterdag (Zweeds/Noors)
Schinke = ham (Noors/Duits ^^)
Schinka = ham (Zweeds)
Kriche = kerk (Noors/ Duits (geloof ik)
Hai = hoi (Zweeds)
Oja, trouwens. Ik ga weer wat aan mijn blog veranderen. De look van mijn blog&de opbouw van de blogjes
vrijdag 9 juli 2010
EN DE AWARD VAN KOPIEER-DOOS VAN HET JAAR GAAT NAAR........
Het is soms zo raar om te bedenken dat ik op vakantie ga. De auto is ingepakt en enkel morgen ochtend moet er nog de laatste hand worden gedaan aan de auto. Raar, om te bedenken dat ik morgen avond ik een hotel lig in Denemarken en al helemaal dat ik overmorgen tussen de elanden zit in Zweden….. Ja, ik ga jullie dus voor ongeveer 3 weken verlaten en ga lekker rondtrekken door Scandinavië. Bergjes beklimmen, bevers spotten, beren broodjes zien smeren (sorry, die kon ik even niet laten) of gewoon door de bossen dwarrelen. Een hele anderen vakantie dan ik ben gewend. De vorige jaren zat ik namelijk altijd op een camping in Frankrijk. Heeft zijn eigen charmes , maar ik was ook wel eens toe aan iets anders.
Ik zal jullie na mijn reis verslag uitbrengen van wat er is gebeurt, met mooie foto’s. Ik beloof het!
Even over iets anders. Hebben jullie die promo van hollands got talent gezien? (hè heb ik die leuke audities nu vandaag gemist? DE ENIGE DAG DAT IK ZE KAN ZIEN) nou, die promo was eindelijk eens een goede promo. Ze zeggen er namelijk heel duidelijk in dat een talent aangeboren is. Dat slaat de spijker nou recht op zijn kop! Een talent leer je natuurlijk wel en zal je niet meteen beheersen, maar je pikt het snel op en hebt er gevoel voor. Mijn talent is blijkbaar schrijven, maar denken jullie dat mijn eerste verhaal zo goed was? Het was slecht, bar slecht. Maar ik ben door gegaan en heb vooruitgang gemaakt door op anderen te letten en steeds meer te ontdekken. Ik denk dat iemand die geen neus heeft voor het schrijven die vorderingen niet gemaakt zou hebben. En mensen, zo is het ook met zang! Iedereen denkt tegenwoordig dat hij/zij kan zingen en er wel komt met een beetje zangles. Maar dat is niet zo! Zangles is om je stem mooier te laten klinken of beter te gebruiken, maar heus niet om van een valse kraai een nachtegaal te maken. Dus ben jij zo iemand die denkt dat je kan zingen door wat zanglesjes en wil je meedoen aan popstars? Je mag best van mij, kan ik weer lachen. Maar ga niet elk jaar terug keren omdat je denkt dat je het een jaar later opeens wel kan (Herman, dit geld ook voor jou! (niet dat ik denk dat hij dit leest))
Wat ik trouwens wel heel dom vond was dat Gordon en Patrica Paay denken dat ze een herhaling zijn van Britons got talent. Hebben jullie die opera zangeres gezien? Volgens mij hebben ze gewoon die scene met Paul Pots zo vaak gezien dat ze hem precies hebben nagedaan. Maar kom eens met iets nieuws (wedden dat die vrouw telefoonverkoopster is. WEDDEN!) Dus ga niet janken als er een opera zangeres voor je staat en ga ook niet een beetje verward zitten rond kijken en half klappen. Spreken we dat af Patrica en Gordon (niet dat ik wel denk dat zij dit lezen. Ze kunnen volgens mij nog niet eens lezen)
Dus nu zeg ik jullie tijdelijk vaarwel. Auf wieder sehen, good bye (nu denk ik aan the sound of music….)
Ik zal jullie na mijn reis verslag uitbrengen van wat er is gebeurt, met mooie foto’s. Ik beloof het!
Even over iets anders. Hebben jullie die promo van hollands got talent gezien? (hè heb ik die leuke audities nu vandaag gemist? DE ENIGE DAG DAT IK ZE KAN ZIEN) nou, die promo was eindelijk eens een goede promo. Ze zeggen er namelijk heel duidelijk in dat een talent aangeboren is. Dat slaat de spijker nou recht op zijn kop! Een talent leer je natuurlijk wel en zal je niet meteen beheersen, maar je pikt het snel op en hebt er gevoel voor. Mijn talent is blijkbaar schrijven, maar denken jullie dat mijn eerste verhaal zo goed was? Het was slecht, bar slecht. Maar ik ben door gegaan en heb vooruitgang gemaakt door op anderen te letten en steeds meer te ontdekken. Ik denk dat iemand die geen neus heeft voor het schrijven die vorderingen niet gemaakt zou hebben. En mensen, zo is het ook met zang! Iedereen denkt tegenwoordig dat hij/zij kan zingen en er wel komt met een beetje zangles. Maar dat is niet zo! Zangles is om je stem mooier te laten klinken of beter te gebruiken, maar heus niet om van een valse kraai een nachtegaal te maken. Dus ben jij zo iemand die denkt dat je kan zingen door wat zanglesjes en wil je meedoen aan popstars? Je mag best van mij, kan ik weer lachen. Maar ga niet elk jaar terug keren omdat je denkt dat je het een jaar later opeens wel kan (Herman, dit geld ook voor jou! (niet dat ik denk dat hij dit leest))
Wat ik trouwens wel heel dom vond was dat Gordon en Patrica Paay denken dat ze een herhaling zijn van Britons got talent. Hebben jullie die opera zangeres gezien? Volgens mij hebben ze gewoon die scene met Paul Pots zo vaak gezien dat ze hem precies hebben nagedaan. Maar kom eens met iets nieuws (wedden dat die vrouw telefoonverkoopster is. WEDDEN!) Dus ga niet janken als er een opera zangeres voor je staat en ga ook niet een beetje verward zitten rond kijken en half klappen. Spreken we dat af Patrica en Gordon (niet dat ik wel denk dat zij dit lezen. Ze kunnen volgens mij nog niet eens lezen)
Dus nu zeg ik jullie tijdelijk vaarwel. Auf wieder sehen, good bye (nu denk ik aan the sound of music….)
maandag 5 juli 2010
TYPISCHE SANNE ACTIES
Ik weet niet meer hoe ik erbij kwam, maar vandaag bedacht ik me toch wel dat ik van die acties heb die niemand me na kan doen. Ik zal er proberen ongeveer 5 (of gewoon minimaal 3) van die acties op te noemen wat toch wel velbegeerde Sanne-acties zijn.
PAS OP! In deze blog staan dingen die gestoordheid, paranoïde, hondsdolheid en anderen enge ziektes kunnen oplopen. Doe dit dus niet na! Merkt u tijdens het lezen dat een van de symptomen optreed, raadpleeg dan zo snel mogelijk een psychiater en arts. Deze blog is niet verantwoordelijk voor alles wat er dus gebeurt na het lezen.
- Niemand kan zoals ik overal zijn hoofd tegenaan stoten. Echt, ik ben kampioen in het hoofdstoten. Alles wat maar los en vast zit stoot ik mijn hoofd wel tegenaan. Of het er nou al jaren hangt (zoals de buitenlamp) of dingen die nieuw zijn. Één voordeel heeft het wel, ik heb haast een stalenhoofd gekregen. Hoofdstoten voel ik niet meer.
- Het vergeten wat je aan het vertellen bent, midden in een zin! Dat heb ik nogal vaak. Dan ben ik gewoon aan het vertellen en opeens is het weg wat ik ook al weer aan het vertellen weer. Een hoop ge’uhm komt er dan enkel en alleen uit, tot dat ik eindelijk weer weet wat ik die 5 seconden daar voor ook al weer zei……
- Het door blijven zagen over musicals, tot het irriteert (volgens Nick. Ja, vlaamsheid heerst heel erg bij ons.) Geen commentaar….
Oké, ik geef toe, die musicalhobby is wat heel erg de verkeerde kant op gegaan en nu is er
een musicalverslaafde Sanne uit gekomen, ik geef toe. Ik heb alleen geen flauw idee hoe ik moet afkicken.
- Het gek zijn op één ding en dan ook nergens anders over na kunnen denken (zie het punt hier boven….) nu is dat bijvoorbeeld Mary Poppins, maar het kan ook gewoon één persoon zijn waar ik opeens helemaal van in de wolken ben of een begrip (zie: musical, circus) ik doe dan ook ALLES over dat onderwerp en kan het niet meer uit mijn hoofd krijgen
- Nog een laatste punt, het veel te veel fantasie hebben. Bij alles wat ik zie of gebeurt komt er weer een fantasie beeld in me op waar ik dan ook gewoon haast bang van wordt en haast paranoia van wordt. Altijd voel ik me opgejaagd als ik weer zo’n fantasie heb, maar die heb ik heel de dag door. Een voorbeeld: Een busje stopt opeens naast mij en ik zie een heel beeld voor me met een ontvoering en ga daar door automatisch sneller lopen en heb het gevoel dat die mensen me achtervolgen. (nee, paranoia ben ik echt niet. Ik wordt het gewoon haast)
Zien jullie wel dat er echt gewoon dingen zijn die alleen ik kan? Het is ook zo zwaar om mij te zijn…. xD
PAS OP! In deze blog staan dingen die gestoordheid, paranoïde, hondsdolheid en anderen enge ziektes kunnen oplopen. Doe dit dus niet na! Merkt u tijdens het lezen dat een van de symptomen optreed, raadpleeg dan zo snel mogelijk een psychiater en arts. Deze blog is niet verantwoordelijk voor alles wat er dus gebeurt na het lezen.
- Niemand kan zoals ik overal zijn hoofd tegenaan stoten. Echt, ik ben kampioen in het hoofdstoten. Alles wat maar los en vast zit stoot ik mijn hoofd wel tegenaan. Of het er nou al jaren hangt (zoals de buitenlamp) of dingen die nieuw zijn. Één voordeel heeft het wel, ik heb haast een stalenhoofd gekregen. Hoofdstoten voel ik niet meer.
- Het vergeten wat je aan het vertellen bent, midden in een zin! Dat heb ik nogal vaak. Dan ben ik gewoon aan het vertellen en opeens is het weg wat ik ook al weer aan het vertellen weer. Een hoop ge’uhm komt er dan enkel en alleen uit, tot dat ik eindelijk weer weet wat ik die 5 seconden daar voor ook al weer zei……
- Het door blijven zagen over musicals, tot het irriteert (volgens Nick. Ja, vlaamsheid heerst heel erg bij ons.) Geen commentaar….
Oké, ik geef toe, die musicalhobby is wat heel erg de verkeerde kant op gegaan en nu is er
een musicalverslaafde Sanne uit gekomen, ik geef toe. Ik heb alleen geen flauw idee hoe ik moet afkicken.
- Het gek zijn op één ding en dan ook nergens anders over na kunnen denken (zie het punt hier boven….) nu is dat bijvoorbeeld Mary Poppins, maar het kan ook gewoon één persoon zijn waar ik opeens helemaal van in de wolken ben of een begrip (zie: musical, circus) ik doe dan ook ALLES over dat onderwerp en kan het niet meer uit mijn hoofd krijgen
- Nog een laatste punt, het veel te veel fantasie hebben. Bij alles wat ik zie of gebeurt komt er weer een fantasie beeld in me op waar ik dan ook gewoon haast bang van wordt en haast paranoia van wordt. Altijd voel ik me opgejaagd als ik weer zo’n fantasie heb, maar die heb ik heel de dag door. Een voorbeeld: Een busje stopt opeens naast mij en ik zie een heel beeld voor me met een ontvoering en ga daar door automatisch sneller lopen en heb het gevoel dat die mensen me achtervolgen. (nee, paranoia ben ik echt niet. Ik wordt het gewoon haast)
Zien jullie wel dat er echt gewoon dingen zijn die alleen ik kan? Het is ook zo zwaar om mij te zijn…. xD
zondag 4 juli 2010
GROOT NIEUWS!
Even een vervroegde nieuwe blog, wegens groots nieuws. Hebben jullie het gezien op de bezoekjes teller? Ik ben al over de honderd bezoekjes heen, whiehoo dat betekend een feestje! Ik zou jullie nu eigenlijk een nieuw onderdeel willen beloven maar ik heb geen idee en heb er net eentje aan toegevoegd. En geef toe, 100 bezoekjes is eigenlijk nog niks. Dus ik beloof jullie dat als ik 555 bezoekjes heb (dat zijn er wel opeens een hoop meer hè ) zoals ik wil op mijn DZP, dan zal ik een groot feest geven. Niet hier thuis maar op mijn blog. Een hele nieuwe look, logo (die trouwens over een tijdje sowieso veranderd wordt!), onderdelen en misschien wel een hele speciale blog. Heb nu al zin in de 555 bezoekjes!
Dus, dank jullie allemaal voor de 100 bezoekers!
*Ik heb trouwens een fout gemaakt in mijn vorige blog. Nederland moet tegen een heel ander land dan Duitsland. Sorry, ik heb nou eenmaal een voetbal allergie
Dus, dank jullie allemaal voor de 100 bezoekers!
*Ik heb trouwens een fout gemaakt in mijn vorige blog. Nederland moet tegen een heel ander land dan Duitsland. Sorry, ik heb nou eenmaal een voetbal allergie
VOETBAL ALLERGIE (niet besmettelijk)
Hebben jullie ook al gemerkt dat ik nog geen blog heb geschreven over het WK en laat staan over iets rond het WK (zoals spaaracties, waar winkels van ontploffen) waarom niet? Omdat ik een allergie heb voor voetbal (zoals ik dat altijd heel leuk noem ^^) ik heb nog geen enkele wedstrijd gekeken zonder ondertussen ergens anders mee bezig te zijn en dan soms één blik te werpen op het beeldscherm. En ik moet jullie eerlijk zeggen (oké, nu zo ik graag net als Eetha een pseudoniemnaam willen hebben) dat ik welke wedstrijd hoop dat Nederland verliest en dat voornamelijk nu ze stoppen met spelen wanneer ze verliezen. Die laatste wedstrijd was ik helemaal blij dat Nederland aan het verliezen was. Maar wat had ik een pech, Nederland heeft gewonnen! Ik doe dit heus niet allemaal voor mezelf hoor. Maar kennen jullie die reclame van de Nederlandse energiemaatschappij? Daarin beloofden ze dat wanneer Nederland kampioen werd (noem je dat zo bij het WK?) dat alle nieuwe leden weetikveelhoelang gratis stroom kregen. Straks winnen ze, en dan moeten ze echt gratis stroom geven! Dat gun ik hun niet heur.
Dus als we nou allemaal even zorgen dat dinsdag (raar dat weet dat die wedstrijd dinsdag is…..) Nederland verliest? Dan ben ik blij, de Duitsers (IK WEET ZELFS DE TEGENSTANDER) en de Nederlandse energiemaatschappij. Goede deal?
Ik wilde ergens anders een blog over schrijven, maar ik heb zoveel over voetbal zitten praten dat ik nu al een hele blog heb geschreven. Dus die hebben jullie nog van me tegoed morgen :)
Dus als we nou allemaal even zorgen dat dinsdag (raar dat weet dat die wedstrijd dinsdag is…..) Nederland verliest? Dan ben ik blij, de Duitsers (IK WEET ZELFS DE TEGENSTANDER) en de Nederlandse energiemaatschappij. Goede deal?
Ik wilde ergens anders een blog over schrijven, maar ik heb zoveel over voetbal zitten praten dat ik nu al een hele blog heb geschreven. Dus die hebben jullie nog van me tegoed morgen :)
zaterdag 3 juli 2010
Broertje lief (deel 3)
Ik schrok even van de woorden van Darkoura. Meende hij serieus dat ik mijn bloed eigen broer moest vermoorden? Ik staarde mijn moeder even aan en wilde iets zeggen, maar ik kreeg de kans niet want Darkoura sprak snel weer door.
‘Dit betekend dus ook dat jij jou eigen mamariek krijgt met een echte punt. Je zult voortaan geen leerling meer zijn maar een echte krijgster. De eerste echte krijgster die de Mesec ooit gekend heeft. Hierbij overhandig ik je dan ook jou eigen mamariek.’ En Darkoura gaf mij een stok die er precies het zelfde uit zag als mijn oefenen mamariek, maar dan met een gouden punt en die mooi versierd was. Ik keek even naar mijn mamariek en voelde een trots in me opkomen. Een mamariek was eigenlijk gewoon een houten stok met een punt. Het verschil tussen een oefen mamariek en een echte was dan wel dat de oefen versie een stompe houten punt had en een echt een scherpe gouden punt, waar je gemakkelijk iemand mee kon verwonden, of op de goeden plek kon dood steken. Maar toen dacht ik opeens aan de reden dat ik mijn mamariek had gekregen en ik kon het opeens niet meer.
‘Nee, dit kan ik niet. Ik kan echt niet mijn bloed eigen broer vermoorden. Wat hij ook gedaan heeft we blijven altijd familie.’ En ik wilde mijn mamariek terug geven aan Darkoura.
‘Nee Gaya, nu heb je het mis. Vigor en jij zijn geen familie.’ Was het eerste wat mijn moeder die avond zei en ik keek haar met grote ogen aan. ‘Toen ik van mijn eerste kind was bevallen bleek het kind dood te zijn geboren. Ik was er kapot van en ben meteen het moeras in gevlucht om rust te hebben. Maar daar lag als een geschenk van de goden een jongen midden in het moeras. Ik wist dat hij van een anderen stam was, maar ik nam de keuze hem toch mee te nemen. Ik heb iedereen gezegd dat het mijn kind was en iedereen geloofde het. Maar nu vindt Vigor zijn thuis, de Jezen, en ik zal hem niet tegenhouden. Maar je moet begrijpen Gaya, dat Vigor geen bloedverwant van je is.’ En toen mijn moeder dat had gezegd begon ze opeens te huilen. Darkoura sloeg zijn arm om haar heen en keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Het was mijn taak deze Jees te doden. Ik keek naar mijn moeder en voelde dat het goed was. Eigenlijk moest ik boos zijn, maar dat werd ik niet. Ze had het goede gedaan wist ik diep van binnen.
‘Ik zal mijn taak op me nemen en Vigor doden alsof het een vreemde is.’ Waren mijn woorden. En de laatste woorden over dit onderwerp. We moesten naar het middenpunt om de volgende dag te openen, ook al stond mijn hoofd er totaal niet naar. Die avond ging alles ook mis. Ik deed steeds het verkeerde en toen alle krijgers over het vuur heen moesten springen sprong ik bijna in het vuur. Ook kon ik die nacht amper slapen.
Na dat er weken waren verstreken had ik de hoop opgegeven. Ik had extra veel training gehad voor mijn klus en ik had al dagen steeds weer door het moeras gelopen, maar geen spoor van Vigor. Tot die ene dag. Ik liep weer zoals altijd door het moeras, tot ik weer die verschrikkelijke lach hoorde. Het was Vigor. Ik draaide me om en keek recht in zijn ogen. ‘De tijd is gekomen Vigor. Jij zult zo je laatste adem uit blazen’ zei ik zonder vrees. ‘Is dat zo? En wie heb je daar voor mee genomen? Of denk je soms dat jij als meisje mij kunt verslaan?’ En weer hoorde ik de snerpende lach van Vigor. ‘Nu!’ dacht ik diep van binnen en ik sprong recht op Vigor af en richtte de punt van mijn mamariek op Vigor. Toen merkte hij dat het echt was en ook hij pakte zijn mamariek en er ontstond een hevige strijd. Een paar keer dacht ik dat ik het wel kon opgeven maar dan verzamelde ik weer alle moed en begon ik weer te strijden. Na een heel gevecht had ik verschillende krassen op beide armen en benen en was ik kapot. Vigor had me. Hij had z’n arm om mijn nek heen geklemd en zijn mamariek op mijn hart gericht.
‘Dit was het dan. Dit wordt jou einde,’ zei Vigor hijgend van de inspanning. Hij wilde net de mamariek door mijn hart heen boren tot ik hem op het laatste moment met mijn mamariek in z’n been prikte. In een reflex liet hij los en ik wist dat dit mijn kans was. Ik richtte mijn mamariek nu op zijn hart en boorde die door. Een paar seconden later lag Vigor dood op de grond. Ik wist niet wat ik moest doen en ik rende terug naar het dorp. Ik rende zo snel als ik kon en toen ik bij Darkoura zijn hut stond bleef ik even stokstijf staan. Ik had wel net Vigor vermoord. Ik had mijn taak volbracht. Ik bonkte op de deur van Darkoura en hij keek verbaasd naar me.
‘Ik heb Vigor gedood,’ zei ik met een glundering. En toen Darkoura dat hoorde omhelsde hij mij.
‘Ik wist wel dat je het kon meisje.’ Waren Darkoura zijn woorden. En ik was vervuld van blijdschap en verdriet te gelijk.
‘Dit betekend dus ook dat jij jou eigen mamariek krijgt met een echte punt. Je zult voortaan geen leerling meer zijn maar een echte krijgster. De eerste echte krijgster die de Mesec ooit gekend heeft. Hierbij overhandig ik je dan ook jou eigen mamariek.’ En Darkoura gaf mij een stok die er precies het zelfde uit zag als mijn oefenen mamariek, maar dan met een gouden punt en die mooi versierd was. Ik keek even naar mijn mamariek en voelde een trots in me opkomen. Een mamariek was eigenlijk gewoon een houten stok met een punt. Het verschil tussen een oefen mamariek en een echte was dan wel dat de oefen versie een stompe houten punt had en een echt een scherpe gouden punt, waar je gemakkelijk iemand mee kon verwonden, of op de goeden plek kon dood steken. Maar toen dacht ik opeens aan de reden dat ik mijn mamariek had gekregen en ik kon het opeens niet meer.
‘Nee, dit kan ik niet. Ik kan echt niet mijn bloed eigen broer vermoorden. Wat hij ook gedaan heeft we blijven altijd familie.’ En ik wilde mijn mamariek terug geven aan Darkoura.
‘Nee Gaya, nu heb je het mis. Vigor en jij zijn geen familie.’ Was het eerste wat mijn moeder die avond zei en ik keek haar met grote ogen aan. ‘Toen ik van mijn eerste kind was bevallen bleek het kind dood te zijn geboren. Ik was er kapot van en ben meteen het moeras in gevlucht om rust te hebben. Maar daar lag als een geschenk van de goden een jongen midden in het moeras. Ik wist dat hij van een anderen stam was, maar ik nam de keuze hem toch mee te nemen. Ik heb iedereen gezegd dat het mijn kind was en iedereen geloofde het. Maar nu vindt Vigor zijn thuis, de Jezen, en ik zal hem niet tegenhouden. Maar je moet begrijpen Gaya, dat Vigor geen bloedverwant van je is.’ En toen mijn moeder dat had gezegd begon ze opeens te huilen. Darkoura sloeg zijn arm om haar heen en keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Het was mijn taak deze Jees te doden. Ik keek naar mijn moeder en voelde dat het goed was. Eigenlijk moest ik boos zijn, maar dat werd ik niet. Ze had het goede gedaan wist ik diep van binnen.
‘Ik zal mijn taak op me nemen en Vigor doden alsof het een vreemde is.’ Waren mijn woorden. En de laatste woorden over dit onderwerp. We moesten naar het middenpunt om de volgende dag te openen, ook al stond mijn hoofd er totaal niet naar. Die avond ging alles ook mis. Ik deed steeds het verkeerde en toen alle krijgers over het vuur heen moesten springen sprong ik bijna in het vuur. Ook kon ik die nacht amper slapen.
Na dat er weken waren verstreken had ik de hoop opgegeven. Ik had extra veel training gehad voor mijn klus en ik had al dagen steeds weer door het moeras gelopen, maar geen spoor van Vigor. Tot die ene dag. Ik liep weer zoals altijd door het moeras, tot ik weer die verschrikkelijke lach hoorde. Het was Vigor. Ik draaide me om en keek recht in zijn ogen. ‘De tijd is gekomen Vigor. Jij zult zo je laatste adem uit blazen’ zei ik zonder vrees. ‘Is dat zo? En wie heb je daar voor mee genomen? Of denk je soms dat jij als meisje mij kunt verslaan?’ En weer hoorde ik de snerpende lach van Vigor. ‘Nu!’ dacht ik diep van binnen en ik sprong recht op Vigor af en richtte de punt van mijn mamariek op Vigor. Toen merkte hij dat het echt was en ook hij pakte zijn mamariek en er ontstond een hevige strijd. Een paar keer dacht ik dat ik het wel kon opgeven maar dan verzamelde ik weer alle moed en begon ik weer te strijden. Na een heel gevecht had ik verschillende krassen op beide armen en benen en was ik kapot. Vigor had me. Hij had z’n arm om mijn nek heen geklemd en zijn mamariek op mijn hart gericht.
‘Dit was het dan. Dit wordt jou einde,’ zei Vigor hijgend van de inspanning. Hij wilde net de mamariek door mijn hart heen boren tot ik hem op het laatste moment met mijn mamariek in z’n been prikte. In een reflex liet hij los en ik wist dat dit mijn kans was. Ik richtte mijn mamariek nu op zijn hart en boorde die door. Een paar seconden later lag Vigor dood op de grond. Ik wist niet wat ik moest doen en ik rende terug naar het dorp. Ik rende zo snel als ik kon en toen ik bij Darkoura zijn hut stond bleef ik even stokstijf staan. Ik had wel net Vigor vermoord. Ik had mijn taak volbracht. Ik bonkte op de deur van Darkoura en hij keek verbaasd naar me.
‘Ik heb Vigor gedood,’ zei ik met een glundering. En toen Darkoura dat hoorde omhelsde hij mij.
‘Ik wist wel dat je het kon meisje.’ Waren Darkoura zijn woorden. En ik was vervuld van blijdschap en verdriet te gelijk.
einde
(mensen, dit is de eerste en laatste keer dat er zo'n lang verhaal op mijn blog staat!)
vrijdag 2 juli 2010
NOSTALGIE!
Ik kwam vanochtend opeens een schrift tegen van groep 8. Het was een schrift waar we af en toe verhaaltjes in moesten schrijven en ik zeg het nu echt eerlijk, die waren echt slecht! Ik schreef toen alleen nog op school in dat boekje en nooit voor mezelf. Nou dat valt dan ook te merken. De leestekens staan verkeerd, of heb ik gewoon helemaal weg gelaten. Toen bedacht ik me opeens dat ik ooit wel één verhaal heb getypt voor het niks en gewoon leuk. Ik geloof dat ik er een heel boek van wilde maken. Geen idee eigenlijk meer waar het over ging. Jammer genoeg staat dat op een PC die niet meer voor mij bestemd is en ik geen idee van heb wat het wachtwoord moet zijn. Dus dat verhaal hebben jullie nog van me te goed! Ik kan hier wel het eerste verhaal in dat schriftje neer zetten. Inclusief mijn vele spel en leestekenfouten. Vrees niet, het is heel kort. (ja, korter dan mijn ‘broertje lief’ verhaal VEEL KORTER)
Het dikgedrukte stond er al, en dat moest ik dan aanvullen (misschien leuk om te weten dat ik er een voldoende/goed voor heb gehaald)
Dus hier komt het:
(wacht…. Eerst even liedje veranderen. http://www.youtube.com/watch?v=DxIWJhNUzUg&feature=grec_browse dit is niet echt iets voor zo'n verhaal (weet iemand hoe ik een link in tekst kan verstoppen?))
Nogzowiets in de nesten
In het holst van de nacht schoot Nogzowiets rechtop in zijn bed. Zijn hart knalde als een gek in zijn borstkast. Een enorme dreun en oorverdovend glasgerinkel hadden hem ruw uit zijn dromen weggerukt. Ook Flip was wakker geschrokken en rende zenuwachtig blaffend door de woonkamer.
Snel klauterde hij uit zijn bed, liep naar de winkel en knipte het licht aan. Verbijsterd sloeg hij zijn handen voor zijn mond. Hij kon zijn ogen niet geloven. ‘O, nee,’ stamelde hij. ‘Het is niet waar…’
De antieke vaas uit 1870 lag in scherven op de grond! Mijn vader zal er niet blij mee zijn als hij dit ziet. Nouja daar verzin ik morgen wel wat op, eerst de scherven opvegen voordat pap Flip nog de schuld geeft. Als Nogzowiets weer zijn bed weer in kruipt ziet hij dat het al half vier in de ochtend is. De volgende ochtend gaat Nogzowiets al vroeg naar school zodat hij geen preek van zijn vader hoeft te krijgen. Op school is de meester in een slechte bui en vergeet alles van de nacht. Pas op de fiets herinderd Nogzowiets het weer van s’ nachts en gaat meteen wat langzamer fietsen. Thuis ziet Nogzowiets zijn vader in een stoel de krant lezen, fjoe hij heeft vandaag niet gewerkt. S’ avonds kan Nogzowiets niet slapen hij is bang dat er weer wordt ingebroken. Rond een uur of twee valt Nogzowiets in slaap maar slapen duurd niet lang want om half drie blaft Flip hem wakker. Nogzowiets weet het meteen er is iets in de winkel! Hij rend naar de kelder en opeens ziet hij Antoon de baas van de andere antiek zaak met een oud bord in zijn handen. Nogzowiets beld snel de politie zij komen en Antoon wordt opgepakt.
(wauw, wat een goed einde zeg. Daar doe ik tegenwoordig nooit meer aan.)
Het dikgedrukte stond er al, en dat moest ik dan aanvullen (misschien leuk om te weten dat ik er een voldoende/goed voor heb gehaald)
Dus hier komt het:
(wacht…. Eerst even liedje veranderen. http://www.youtube.com/watch?v=DxIWJhNUzUg&feature=grec_browse dit is niet echt iets voor zo'n verhaal (weet iemand hoe ik een link in tekst kan verstoppen?))
Nogzowiets in de nesten
In het holst van de nacht schoot Nogzowiets rechtop in zijn bed. Zijn hart knalde als een gek in zijn borstkast. Een enorme dreun en oorverdovend glasgerinkel hadden hem ruw uit zijn dromen weggerukt. Ook Flip was wakker geschrokken en rende zenuwachtig blaffend door de woonkamer.
Snel klauterde hij uit zijn bed, liep naar de winkel en knipte het licht aan. Verbijsterd sloeg hij zijn handen voor zijn mond. Hij kon zijn ogen niet geloven. ‘O, nee,’ stamelde hij. ‘Het is niet waar…’
De antieke vaas uit 1870 lag in scherven op de grond! Mijn vader zal er niet blij mee zijn als hij dit ziet. Nouja daar verzin ik morgen wel wat op, eerst de scherven opvegen voordat pap Flip nog de schuld geeft. Als Nogzowiets weer zijn bed weer in kruipt ziet hij dat het al half vier in de ochtend is. De volgende ochtend gaat Nogzowiets al vroeg naar school zodat hij geen preek van zijn vader hoeft te krijgen. Op school is de meester in een slechte bui en vergeet alles van de nacht. Pas op de fiets herinderd Nogzowiets het weer van s’ nachts en gaat meteen wat langzamer fietsen. Thuis ziet Nogzowiets zijn vader in een stoel de krant lezen, fjoe hij heeft vandaag niet gewerkt. S’ avonds kan Nogzowiets niet slapen hij is bang dat er weer wordt ingebroken. Rond een uur of twee valt Nogzowiets in slaap maar slapen duurd niet lang want om half drie blaft Flip hem wakker. Nogzowiets weet het meteen er is iets in de winkel! Hij rend naar de kelder en opeens ziet hij Antoon de baas van de andere antiek zaak met een oud bord in zijn handen. Nogzowiets beld snel de politie zij komen en Antoon wordt opgepakt.
(wauw, wat een goed einde zeg. Daar doe ik tegenwoordig nooit meer aan.)
Broertje lief (deel 2)
‘Oké, dat veranderd de zaken. Ik zal wel twee vrouwen vragen die jou kunnen klaar maken voor het feest en ik zal zo wel komen om te praten. Ga je maar vast omkleden,’ zei Darkoura zenuwachtig en hij liep snel weg, op zoek naar vrouwen om me op te maken of om met anderen krijgers te praten.
Ik liep maar naar onze eigen hut waar mijn ik gevechtskleding al klaar had gelegd. Toen ik de deur open deed en binnen stapte in de hut rook ik al meteen dat mijn moeder vandaag druk aan het koken was geweest voor het feest. Ik rook verschillende vruchten, en het was heerlijk zoet. Ik hoorde mijn maag even knorren en bedacht me dat ik al heel de avond niks had gegeten.
‘Focus je Gaya, focus’ zei ik hardop tegen mezelf en liep op mijn kleding af. Ik maakte alvast een vuurtje en pakte een kom waar ik ons laatste restje water in deed en zette het op het vuurtje zodat het water kon gaan koken en ik zo meteen mijn kleding kon gaan wassen. Ik deed mijn kleren uit en keek naar mijn krijgers kleding. Het waren prachtige kleren die speciaal voor mij waren ontworpen en gemaakt. Ook waren ze nog mooi, aangezien ik nog niet mee mocht om te strijden, want ik was nog maar een leerling. Ik deed mijn groene hemd aan, waar gouden slangen op waren gemaakt. Daar onder deed ik mijn groene broek waar de zelfde slangen op zaten en mijn blauwe rokje erover dat gewoon twee lappen stof waren die aan de boven kant vast zaten, zodat ik nog goed kon bewegen.
Ik hoorde gebonk op de deur en ik maakte bijna een sprongetje van schrik. Ik liep naar de deur en deed hem open. Daar stonden mijn tante en een vriendin van mijn moeder die kwamen om mijn haar te doen.
‘Hoi’ begroette mijn tante vrolijk, alsof er niks aan de hand was. ‘Hoe gaat het met jou meisje?’
Ik glimlachte maar als antwoord. ‘Ik moet mijn kleding van vandaag nog even wassen dus misschien kunnen jullie even wachten. Dan kunnen jullie daarna jullie gang gaan,’ zei ik maar snel om geen antwoord op die vraag te geven.
‘Nee, dat hoeft niet. Markina doet dat wel even en ik doe je haar en maak je even op. Dan zijn we veel sneller.’ Waarna mijn tante even naar de vriendin van mijn moeder keek, als teken dat ze het zo maar moest nemen. Markina gaf een knikje en liep daarna weg liep.
‘Zo Gaya, ga maar even zitten. Dan pak ik even de spullen van de tafel,’ was wat mijn tante zei. En dat deed ik ook maar. Ik pakte een stoel en zette het neer. Zo snel als ik zat begon mijn tante meteen met een staart in mijn haar maken met een klein stukje lint.
Toen mijn een lint over mijn staart heen had gevlochten werd de stilte doorbroken door een gebons op de deur. Dat moest Darkoura dus wel zijn. Mijn tante keek even vreemd op maar liep naar de deur te en deed open. Daar voor de deur stond inderdaad Darkoura maar ook mijn moeder. Ik keek even vreemd op.
‘Mam?’ vroeg ik even verbaasd. ‘Wat kom jij doen?’ Dit was eigenlijk een vreemde vraag, want ze woonde hier natuurlijk.
Zonder te antwoorden liep mijn moeder naar de tafel en pakte twee stoelen en zette die naast mij neer. Op de ene ging ze zelf zitten en de anderen was voor Darkoura.
‘We zullen er niet om heen draaien. Je zei net dat je Vigor had gezien, wat was er precies gebeurd?’ vroeg Darkoura met een neutrale stem aan mij.
‘Nou, ik was het moeras in gegaan om wat te oefenen en tot mezelf te komen. Ik was druk bezig en van het een op het anderen moment hoorde ik een gemene en sluwe lach achter me. Ik wist meteen dat het Vigor zijn stem was en ik draaide me met een ruk om. En daar stond Vigor, in kledij van de Jezen met ook drie anderen Jeese strijders van zijn leeftijd om hem heen. De anderen strijders stonden al meteen in aanvalspositie maar ze liepen weg toen Vigor gebaarde dat ze hen alleen moesten laten. Ik had tegen hem geschreeuw dat hij een verader was en toen vertelde hij mij iets vreemds over dat hij niet was gebleven omdat wij toch zouden mislukken en allemaal ander gebazel.’ Ik ratelde maar door, ik vertelde alles tot in het diepste detail. Darkoura zat alleen maar wat te knikken en mijn moeder zat er als versteend naast. Mijn tante deed alsof ze niks hoorde en was druk bezig met mijn ogen te versieren en strepen op mijn gezicht te zetten en de laatste, Markina, was nieuw water bij het meer halen. Maar toen hield ik mijn mond en er viel een paar seconden een stilte. De stilte was snijdend en ik dacht even dat ik gek werd, maar gelukkig onderbrak Darkoura de stilte.
‘Ik vind het moeilijk om te zeggen, maar het enigste persoon waar Vigor opduikt zonder kwade bedoelingen ben jij. Hij wil via jou woorden door geven aan de Mesec, simpelweg omdat hij weet dat jij hem niks aan zult doen. Hij zal zich nergens anders vertonen dan bij jou, of er zullen doden vallen. En mijn plan is nu om iets onverwachts te doen. Gaya, ik weet dat het ernstig klinkt maar ik denk dat jij Vigor zult moeten vermoorden.’
Ik liep maar naar onze eigen hut waar mijn ik gevechtskleding al klaar had gelegd. Toen ik de deur open deed en binnen stapte in de hut rook ik al meteen dat mijn moeder vandaag druk aan het koken was geweest voor het feest. Ik rook verschillende vruchten, en het was heerlijk zoet. Ik hoorde mijn maag even knorren en bedacht me dat ik al heel de avond niks had gegeten.
‘Focus je Gaya, focus’ zei ik hardop tegen mezelf en liep op mijn kleding af. Ik maakte alvast een vuurtje en pakte een kom waar ik ons laatste restje water in deed en zette het op het vuurtje zodat het water kon gaan koken en ik zo meteen mijn kleding kon gaan wassen. Ik deed mijn kleren uit en keek naar mijn krijgers kleding. Het waren prachtige kleren die speciaal voor mij waren ontworpen en gemaakt. Ook waren ze nog mooi, aangezien ik nog niet mee mocht om te strijden, want ik was nog maar een leerling. Ik deed mijn groene hemd aan, waar gouden slangen op waren gemaakt. Daar onder deed ik mijn groene broek waar de zelfde slangen op zaten en mijn blauwe rokje erover dat gewoon twee lappen stof waren die aan de boven kant vast zaten, zodat ik nog goed kon bewegen.
Ik hoorde gebonk op de deur en ik maakte bijna een sprongetje van schrik. Ik liep naar de deur en deed hem open. Daar stonden mijn tante en een vriendin van mijn moeder die kwamen om mijn haar te doen.
‘Hoi’ begroette mijn tante vrolijk, alsof er niks aan de hand was. ‘Hoe gaat het met jou meisje?’
Ik glimlachte maar als antwoord. ‘Ik moet mijn kleding van vandaag nog even wassen dus misschien kunnen jullie even wachten. Dan kunnen jullie daarna jullie gang gaan,’ zei ik maar snel om geen antwoord op die vraag te geven.
‘Nee, dat hoeft niet. Markina doet dat wel even en ik doe je haar en maak je even op. Dan zijn we veel sneller.’ Waarna mijn tante even naar de vriendin van mijn moeder keek, als teken dat ze het zo maar moest nemen. Markina gaf een knikje en liep daarna weg liep.
‘Zo Gaya, ga maar even zitten. Dan pak ik even de spullen van de tafel,’ was wat mijn tante zei. En dat deed ik ook maar. Ik pakte een stoel en zette het neer. Zo snel als ik zat begon mijn tante meteen met een staart in mijn haar maken met een klein stukje lint.
Toen mijn een lint over mijn staart heen had gevlochten werd de stilte doorbroken door een gebons op de deur. Dat moest Darkoura dus wel zijn. Mijn tante keek even vreemd op maar liep naar de deur te en deed open. Daar voor de deur stond inderdaad Darkoura maar ook mijn moeder. Ik keek even vreemd op.
‘Mam?’ vroeg ik even verbaasd. ‘Wat kom jij doen?’ Dit was eigenlijk een vreemde vraag, want ze woonde hier natuurlijk.
Zonder te antwoorden liep mijn moeder naar de tafel en pakte twee stoelen en zette die naast mij neer. Op de ene ging ze zelf zitten en de anderen was voor Darkoura.
‘We zullen er niet om heen draaien. Je zei net dat je Vigor had gezien, wat was er precies gebeurd?’ vroeg Darkoura met een neutrale stem aan mij.
‘Nou, ik was het moeras in gegaan om wat te oefenen en tot mezelf te komen. Ik was druk bezig en van het een op het anderen moment hoorde ik een gemene en sluwe lach achter me. Ik wist meteen dat het Vigor zijn stem was en ik draaide me met een ruk om. En daar stond Vigor, in kledij van de Jezen met ook drie anderen Jeese strijders van zijn leeftijd om hem heen. De anderen strijders stonden al meteen in aanvalspositie maar ze liepen weg toen Vigor gebaarde dat ze hen alleen moesten laten. Ik had tegen hem geschreeuw dat hij een verader was en toen vertelde hij mij iets vreemds over dat hij niet was gebleven omdat wij toch zouden mislukken en allemaal ander gebazel.’ Ik ratelde maar door, ik vertelde alles tot in het diepste detail. Darkoura zat alleen maar wat te knikken en mijn moeder zat er als versteend naast. Mijn tante deed alsof ze niks hoorde en was druk bezig met mijn ogen te versieren en strepen op mijn gezicht te zetten en de laatste, Markina, was nieuw water bij het meer halen. Maar toen hield ik mijn mond en er viel een paar seconden een stilte. De stilte was snijdend en ik dacht even dat ik gek werd, maar gelukkig onderbrak Darkoura de stilte.
‘Ik vind het moeilijk om te zeggen, maar het enigste persoon waar Vigor opduikt zonder kwade bedoelingen ben jij. Hij wil via jou woorden door geven aan de Mesec, simpelweg omdat hij weet dat jij hem niks aan zult doen. Hij zal zich nergens anders vertonen dan bij jou, of er zullen doden vallen. En mijn plan is nu om iets onverwachts te doen. Gaya, ik weet dat het ernstig klinkt maar ik denk dat jij Vigor zult moeten vermoorden.’
Wordt vervolgd
donderdag 1 juli 2010
Broertje lief (deel 1)
Het is nu juli en mijn blog bestaat nu al meer dan een maand en dat betekend dus dat het de hoogste tijd is om er iets nieuws aan toe voegen. Ik schrijf zelf naast blogjes ook verhalen en heb vele vrienden die ook verhalen schrijven (om maar eens wat op te noemen: Eetha, Gisele, Alice, William en Nick*(ja, weer een jongensnaam voor een MEISJE)) dus ik ga elke maand een verhaal plaatsen van een van hun. Als ze erg lang zijn doe ik het in delen en als het nog wel mee valt in één keer. Maar voor het goede voorbeeld zal ik zelf het spits afbijten. Geniet de komende drie dagen maar van mijn schrijfkunsten:
Broertje lief
‘Verrader!’ riep ik verontwaardig tegen Vigor. Na jaren trouw te zijn geweest aan de stam keerde hij zonder maar een seconde na te denken ons zijn rug toe om met de vijand samen te zweren en bij hun te gaan leven.
‘Je moet niet geloven dat iedereen in zijn geboorte stam blijft. Als ik zie dat mijn stam dreigt te mislukken en ze de touwtjes steeds te kort houden van hun krijgers, dan ga ik naar de overwinnaars.’ Was het enige wat uit Vigor zijn vuil lachende mond kwam die dag.
Toen de woorden mijn oren binnen kwamen ging ik haast over mijn nek. Dit kon mijn broer gewoon niet zijn, het klonk zo anders dan mijn lieve broertje van vroeger. Ik wist dat ik het eigenlijk niet moest doen, maar ik walgde zo van mijn broer dat ik ging rennen. Ik rende weg, weg van Vigor. Toen ik al ver van Vigor weg het moeras in gerend was hoorde in zijn kwade lach nog steeds. De lach zorgde voor mijn instorten. Ik greep nog net op tijd de dichtstbijzijnde boom vast en ik keek om me heen. Alles wat ik zag was dubbel en mijn benen begonnen te trillen. Na een paar seconden hielden mijn benen het al niet meer en ik zakte er door heen. Ik viel op de grond neer en de tranen die net achter mijn ogen prikten rolden nu langs mijn wangen. Nooit had ik geweten dat de overstap van mijn broer zo veel emoties op zou roepen. Toen Vigor een paar weken geleden naar de Jezen was gegaan dacht ik altijd dat het niet zo erg was. Hij zou wel snel bij draaien en terug komen, en ook al deed hij dat niet dan was het alsnog zijn keuze, en de Jezen waren niet zo’n hele grote bedreiging. Zo erg was het toch niet? Maar dat was wel een hele verkeerde gedachten van mij. Vigor bleek wel een hele goede aanwinst voor de Jezen te zijn en hij had zelfs al verschillende krijgers van onze stam vermoord. Ik kon dat haast niet geloven! Hij, die ooit een Mesecane was geweest had simpelweg zes van zijn vroegere vrienden vermoord. Nu had de Mesec wel zijn beste krijgers op Vigor en anderen Jezen af gestuurd maar dat zou betekenen dat ze hem zouden vermoorden, en dat wilde ik ook weer niet.
Ik leek wat te zijn bekomen van de schrik en ik stond op van de grond. Ik klopte de vieze aarde van het moeras, zover het eraf ging, van mijn broek en liep dieper het moeras in. Toen het moeras meer ging veranderen in een bos hoorde ik het vrolijke gezang van de stam. Vannacht vierde de stam het feest van de strijder Phargola die in de mythes de draak ,die het moeras wilde verwoesten, had overwonnen. Ik wist nou al dat dit een lange nacht werd en dat er weinig geslapen zou worden. Ik zag de koppies van de kinderen weer voor me van anderen feesten, ze waren dan zo verwonderd van wat er gebeurde maar je zag de oogjes wel op half zeven staan.
Toen ik het dorp van de stam benaderende en de hutten zag ging ik harder lopen. Ik moest mijn leermeester vinden. Ik liep door het hele dorp heen en kwam uiteindelijk bij het middelpunt terecht waar het feest werd gevierd. Je zag mensen in hun feestkleding en alle krijgers liepen in hun gevechtspak. En ik stond daar, in mijn vuile trainingskleding. Ik voelde me er vreemd genoeg niet bij horen, zij waren zo vrolijk en ik was zo verward. Ik keek door de mensen heen, ik moest me nu focussen om Darkoura, mijn leermeester te vinden. Ik keek door de menigte heen en bekeek iedere krijger. Na een tijdje herkende ik hem en hield het niet meer. Het maakte me niet meer uit hoe ik eruit zag en ik rende zo hard als ik kon op Darkoura af. Toen ik voor hem stond keek Darkoura me even vreemd aan, maar uiteindelijk deed hij alsof hij mijn verwarde gezicht niet zag.
‘Gaya, waar was je? We hebben je overal gezocht. Je bent veel te laat, je moet zo met ons het eerste uur van de dag beginnen. Iedereen wil de eerste en enige vrouwelijke krijger zien.’
Ik verbaasde me erom dat het Darkoura alleen hier om draaide. Zag hij niet dat ik instorten stond? En dan was zo’n domme viering het belangrijkste. ‘Darkoura, er is net iets verschrikkelijks gebeurt. Ik moet echt even met je praten. Ik heb nieuws over Vigor,’ riep ik bijna wanhopig uit. Snapte hij dan niks?
Dat deed hem blijkbaar wel wat want opeens veranderde de hele blik van Darkoura naar een zorgelijke blik.
Broertje lief
‘Verrader!’ riep ik verontwaardig tegen Vigor. Na jaren trouw te zijn geweest aan de stam keerde hij zonder maar een seconde na te denken ons zijn rug toe om met de vijand samen te zweren en bij hun te gaan leven.
‘Je moet niet geloven dat iedereen in zijn geboorte stam blijft. Als ik zie dat mijn stam dreigt te mislukken en ze de touwtjes steeds te kort houden van hun krijgers, dan ga ik naar de overwinnaars.’ Was het enige wat uit Vigor zijn vuil lachende mond kwam die dag.
Toen de woorden mijn oren binnen kwamen ging ik haast over mijn nek. Dit kon mijn broer gewoon niet zijn, het klonk zo anders dan mijn lieve broertje van vroeger. Ik wist dat ik het eigenlijk niet moest doen, maar ik walgde zo van mijn broer dat ik ging rennen. Ik rende weg, weg van Vigor. Toen ik al ver van Vigor weg het moeras in gerend was hoorde in zijn kwade lach nog steeds. De lach zorgde voor mijn instorten. Ik greep nog net op tijd de dichtstbijzijnde boom vast en ik keek om me heen. Alles wat ik zag was dubbel en mijn benen begonnen te trillen. Na een paar seconden hielden mijn benen het al niet meer en ik zakte er door heen. Ik viel op de grond neer en de tranen die net achter mijn ogen prikten rolden nu langs mijn wangen. Nooit had ik geweten dat de overstap van mijn broer zo veel emoties op zou roepen. Toen Vigor een paar weken geleden naar de Jezen was gegaan dacht ik altijd dat het niet zo erg was. Hij zou wel snel bij draaien en terug komen, en ook al deed hij dat niet dan was het alsnog zijn keuze, en de Jezen waren niet zo’n hele grote bedreiging. Zo erg was het toch niet? Maar dat was wel een hele verkeerde gedachten van mij. Vigor bleek wel een hele goede aanwinst voor de Jezen te zijn en hij had zelfs al verschillende krijgers van onze stam vermoord. Ik kon dat haast niet geloven! Hij, die ooit een Mesecane was geweest had simpelweg zes van zijn vroegere vrienden vermoord. Nu had de Mesec wel zijn beste krijgers op Vigor en anderen Jezen af gestuurd maar dat zou betekenen dat ze hem zouden vermoorden, en dat wilde ik ook weer niet.
Ik leek wat te zijn bekomen van de schrik en ik stond op van de grond. Ik klopte de vieze aarde van het moeras, zover het eraf ging, van mijn broek en liep dieper het moeras in. Toen het moeras meer ging veranderen in een bos hoorde ik het vrolijke gezang van de stam. Vannacht vierde de stam het feest van de strijder Phargola die in de mythes de draak ,die het moeras wilde verwoesten, had overwonnen. Ik wist nou al dat dit een lange nacht werd en dat er weinig geslapen zou worden. Ik zag de koppies van de kinderen weer voor me van anderen feesten, ze waren dan zo verwonderd van wat er gebeurde maar je zag de oogjes wel op half zeven staan.
Toen ik het dorp van de stam benaderende en de hutten zag ging ik harder lopen. Ik moest mijn leermeester vinden. Ik liep door het hele dorp heen en kwam uiteindelijk bij het middelpunt terecht waar het feest werd gevierd. Je zag mensen in hun feestkleding en alle krijgers liepen in hun gevechtspak. En ik stond daar, in mijn vuile trainingskleding. Ik voelde me er vreemd genoeg niet bij horen, zij waren zo vrolijk en ik was zo verward. Ik keek door de mensen heen, ik moest me nu focussen om Darkoura, mijn leermeester te vinden. Ik keek door de menigte heen en bekeek iedere krijger. Na een tijdje herkende ik hem en hield het niet meer. Het maakte me niet meer uit hoe ik eruit zag en ik rende zo hard als ik kon op Darkoura af. Toen ik voor hem stond keek Darkoura me even vreemd aan, maar uiteindelijk deed hij alsof hij mijn verwarde gezicht niet zag.
‘Gaya, waar was je? We hebben je overal gezocht. Je bent veel te laat, je moet zo met ons het eerste uur van de dag beginnen. Iedereen wil de eerste en enige vrouwelijke krijger zien.’
Ik verbaasde me erom dat het Darkoura alleen hier om draaide. Zag hij niet dat ik instorten stond? En dan was zo’n domme viering het belangrijkste. ‘Darkoura, er is net iets verschrikkelijks gebeurt. Ik moet echt even met je praten. Ik heb nieuws over Vigor,’ riep ik bijna wanhopig uit. Snapte hij dan niks?
Dat deed hem blijkbaar wel wat want opeens veranderde de hele blik van Darkoura naar een zorgelijke blik.
WORDT VERVOLGD!!!!
*Nick heet natuurlijk helemaal geen Nick maar je weet natuurlijk wel wat ik nu allemaal wil gaan zeggen, dus zeg ik het niet
woensdag 30 juni 2010
DZP TIME
En hier speciaal voor William* (dit is weer een ZIJ en deze keer heeft ze zelf om de naam gevraagd)(wel een ingewikkelde naam trouwens. De naam Bert gaat namelijk over Bert uit Mary Poppins en William gaat over William Spaaij en die William speelt weer Bert in Mary Poppins. Hoe zit het dan met deze Bert en William. AAAH, TE VEEL DENKWERK!) een nieuwe blog, zonder dat ik nu enig idee heb waar ik over ga praten!
Hebben jullie het al gezien? Het is me gelukt, ik heb een teller op mijn blog gekregen! Eindelijk na al die tijd is het me gelukt. Dus nu heb ik weer een punt op mijn DZP voltooid!
Weten jullie wat ik ga doen met deze blog? Werken aan nog een punt van mijn DZP!
Als ik een zonnestraal zou plukken
Dan zou je boos zijn
Want je brandde je vingers
Als ik jou mijn enige euro zou geven
Dan gooide je het weg
Want het was te weinig voor jou
Als ik hielp met opstaan
Dan duwde je mijn hand weg
Want anders was het slecht voor je imago
Als ik jou grootste droom liet uitkomen
Dan keek je me alleen raar aan
Want dat was niet normaal
Als ik je liet liggen
Dan zette je iedereen tegen me op
Want ik was onbehulpzaam
Als ik goed na zou denken
Dan wist ik dat ik beter kon krijgen
Maar toch hou ik van jou
Wat origineel, een gedicht. Maar wel weer 1 punt verder en ik weet weer iets meer. Ik kan geen gedichten schrijven (zoals je ziet)
Hebben jullie het al gezien? Het is me gelukt, ik heb een teller op mijn blog gekregen! Eindelijk na al die tijd is het me gelukt. Dus nu heb ik weer een punt op mijn DZP voltooid!
Weten jullie wat ik ga doen met deze blog? Werken aan nog een punt van mijn DZP!
Als ik een zonnestraal zou plukken
Dan zou je boos zijn
Want je brandde je vingers
Als ik jou mijn enige euro zou geven
Dan gooide je het weg
Want het was te weinig voor jou
Als ik hielp met opstaan
Dan duwde je mijn hand weg
Want anders was het slecht voor je imago
Als ik jou grootste droom liet uitkomen
Dan keek je me alleen raar aan
Want dat was niet normaal
Als ik je liet liggen
Dan zette je iedereen tegen me op
Want ik was onbehulpzaam
Als ik goed na zou denken
Dan wist ik dat ik beter kon krijgen
Maar toch hou ik van jou
Wat origineel, een gedicht. Maar wel weer 1 punt verder en ik weet weer iets meer. Ik kan geen gedichten schrijven (zoals je ziet)
*William heet -of course- geen William. Maar jullie weten nu wel waarom
dinsdag 29 juni 2010
WAT MUZIEK WEL NIET MET JE KAN DOEN
Al vele blogjes heb ik geschreven over muziek in alle soorten. Musicals het meeste, maar als je in het blogarchief (wat klinkt dat bijzonder zeg) kijkt zul je omkomen in de muziek in alle maten en vormen. Weten jullie waarom? Omdat muziek voor mij heel belangrijk is. Hoe moest ik mijn huiswerken maken, jullie extra levenslessen geven, mijn eigen persoonlijkheid moeten ontdekken, inspiratie moeten krijgen voor mijn verhalen of gewoon even moeten genieten, zonder muziek? Nou het antwoord is heel makkelijk te vinden, dat is gewoon onmogelijk!
Die inspiratie kan ik blijkbaar ook wel vinden door naar het huis hiernaast te stappen (echt, het lag niet aan die CD maar het huis van Bert (ik zoek trouwens nog een schuilnaam voor de zus van Bert. Misschien moet ik een nieuwe talentenjacht starten genaamd ‘so you think you can make a schuilnaam’ C:) sinds ik er ben geweest gewoon 4 blogjes en gisteren was ik er weer geweest en weer een bom van inspiratie in mijn hoofd) en misschien door boeken te lezen. Maar dan blijft de vraag wel hoe ik dit zou kunnen typen (als ik schrijf staat er ALTIJD muziek op).
Voor mij is muziek dus een van de voornaamste levensbehoeftes. Misschien zou muziek bij mij nog wel voor eten gaan. Muziek is gewoon ALLES.
En zo heb ik dus even uitgelegd wat de reden is dat er zo veel over muziek op mijn blog staat en zit er misschien nog les van mijn snelcursus inbegrepen
Nog even 2 leuke dingen om te vermelden:
- Ik begin echt te geloven dat ik blogjes kan schrijven. Er zijn nu al een hoop mensen zeggen dat ik het kan. Nu zelfs al 2 in 2 dagen!
- De pastor die mijn moeder een paar jaar geleden heeft getrouwd (heel lang verhaal) stuurde een brief en vertelde dat hij 2700 kilometer of zo had gelopen naar Spanje. HELEMAAL ALLEEN LOPEN. Hoe vinden jullie dat? Das pas stoer!
Die inspiratie kan ik blijkbaar ook wel vinden door naar het huis hiernaast te stappen (echt, het lag niet aan die CD maar het huis van Bert (ik zoek trouwens nog een schuilnaam voor de zus van Bert. Misschien moet ik een nieuwe talentenjacht starten genaamd ‘so you think you can make a schuilnaam’ C:) sinds ik er ben geweest gewoon 4 blogjes en gisteren was ik er weer geweest en weer een bom van inspiratie in mijn hoofd) en misschien door boeken te lezen. Maar dan blijft de vraag wel hoe ik dit zou kunnen typen (als ik schrijf staat er ALTIJD muziek op).
Voor mij is muziek dus een van de voornaamste levensbehoeftes. Misschien zou muziek bij mij nog wel voor eten gaan. Muziek is gewoon ALLES.
En zo heb ik dus even uitgelegd wat de reden is dat er zo veel over muziek op mijn blog staat en zit er misschien nog les van mijn snelcursus inbegrepen
Nog even 2 leuke dingen om te vermelden:
- Ik begin echt te geloven dat ik blogjes kan schrijven. Er zijn nu al een hoop mensen zeggen dat ik het kan. Nu zelfs al 2 in 2 dagen!
- De pastor die mijn moeder een paar jaar geleden heeft getrouwd (heel lang verhaal) stuurde een brief en vertelde dat hij 2700 kilometer of zo had gelopen naar Spanje. HELEMAAL ALLEEN LOPEN. Hoe vinden jullie dat? Das pas stoer!
maandag 28 juni 2010
EEN AFSTANDSBEDIENINGS-LOOS LEVEN
Had het leven maar een afstandsbediening. De zelfde als een Dvd-speler heeft en waar je het leven even mee op pauze kunt zetten of even terug laten spoelen. Dan pak je gewoon even je afstandsbediening uit je zak zodat je het leven op pauze kan zetten. Als je dan goed hebt nagedacht hoe je iets veel beter kunt aanpakken, pak je die afstandsbediening weer en spoel je het leven terug, zodat je het allemaal weer overnieuw kunt doen. Of je kunt een vervelend moment gewoon even doorspoelen, zodat je het niet hoeft mee te maken. Ook al weet ik niet hoe je zo’n vervelend moment aan moet zijn komen en zou ik liever alles even willen terug spoelen
Was het leven maar een filmset. Dan mocht je momenten duizenden keren over doen, tot het eindelijk perfect ging en het foute moment zou door niemand gezien worden, alleen door jou zelf. Ook zou je een vervelende scene in je leven gewoon kunnen schrappen en verder gaan, zonder die scene er in te stoppen. Want het heeft toch geen meerwaarden in je leven, misschien juist minder waarden juist. De scene kan je als je wil ook gewoon ietsje draaien en zo maken, dat het voor jou goed gaat en er een mooie en gelukkige scene juist van maken.
Was het leven maar wat makkelijker. Dat je gewoon een afstandsbediening had of het een filmset was, dan zouden een hoop vervelende dingen niet zijn gebeurt. Dan was het leven misschien zelfs wel mooier en was iedereen gelukkiger. Maar jammer voor ons heeft het leven geen afstandsbediening en zal het er ook nooit één krijgen. Wij mensen moeten ons in het leven zelf redden en de vervelende scènes juist overwinnen en de confrontatie aangaan met ze, in plaats van ze ontlopen en het over te doen. Want je leeft nou eenmaal één keer en alles zul je nu moeten doen, zonder afstandsbediening…
Ik weet niet hoe dit in me op kwam. Het was gewoon een mooie tekst (vindt ik dan zelf) die aan kwam dwarrelen en ik even neer wilde zetten. Waarom deel ik het dan niet gewoon met jullie?
Was het leven maar een filmset. Dan mocht je momenten duizenden keren over doen, tot het eindelijk perfect ging en het foute moment zou door niemand gezien worden, alleen door jou zelf. Ook zou je een vervelende scene in je leven gewoon kunnen schrappen en verder gaan, zonder die scene er in te stoppen. Want het heeft toch geen meerwaarden in je leven, misschien juist minder waarden juist. De scene kan je als je wil ook gewoon ietsje draaien en zo maken, dat het voor jou goed gaat en er een mooie en gelukkige scene juist van maken.
Was het leven maar wat makkelijker. Dat je gewoon een afstandsbediening had of het een filmset was, dan zouden een hoop vervelende dingen niet zijn gebeurt. Dan was het leven misschien zelfs wel mooier en was iedereen gelukkiger. Maar jammer voor ons heeft het leven geen afstandsbediening en zal het er ook nooit één krijgen. Wij mensen moeten ons in het leven zelf redden en de vervelende scènes juist overwinnen en de confrontatie aangaan met ze, in plaats van ze ontlopen en het over te doen. Want je leeft nou eenmaal één keer en alles zul je nu moeten doen, zonder afstandsbediening…
Ik weet niet hoe dit in me op kwam. Het was gewoon een mooie tekst (vindt ik dan zelf) die aan kwam dwarrelen en ik even neer wilde zetten. Waarom deel ik het dan niet gewoon met jullie?
WAARSCHUWING! (verzonnen door 2 meisjes met te veel fantasie)
Ik heb een leraar op school die ik al sinds heel lang niet vertrouw. Nu ben ik er een tijd terug achter gekomen wat het is. Het is een virus. Een ernstig virus wat zich over de wereld aan het versprijden is en al op vele plekken in Nederland is gesignaleerd. Voor jullie nu een omschrijving om te zien of je zelf ook te maken hebt met dit ernstige virus in je omgeving.
Het SABA syndroom
Het saba syndroom houd in dat je geen emoties hebt of dat je ze niet kan tonen. Hier door wordt je zeer sadistisch en gemeen. Ook zul je mensen met het saba syndroom aan hun strakke en neutrale uiterlijk kunnen herkennen (bijv. strakke haren en strake pakken). Mensen met het saba syndroom hebben als doel het leven van niet-besmette mensen te vergallen of ze te doden. Maar het voornaamste, mensen besmetten met het saba syndroom.
Hoe besmetten mensen je met het saba syndroom?
De besmetting kan je vrij snel oplopen. De mensen met het saba syndroom zullen aardig proberen te zijn en te doen alsof ze wel emoties hebben. Ze zullen zo veel mogelijk tijd met je door willen brengen. Wat er precies gebeurt is dat hun stem je hypnotiseert en je zo wordt aangestoken met het saba syndroom.
Hoe merk je dat je bent besmet met het saba syndroom?
Je zult na een hele tijd met iemand met het saba syndroom hebben omgegaan merken dat je meer haat hebt dan normaal. Ook zul je je emoties niet meer kunnen voelen en daarom de haat uitdrukken, wat nog je enige emotie is. Na der hand zal je jezelf ook anders gaan kleden.
Is genezing mogelijk?
Afkicken van het saba syndroom is onmogelijk. Als je eenmaal bent besmet kom je er nooit meer van af. Er zijn mensen die doen alsof ze emoties hebben en zo hopen ze terug te krijgen maar die zullen hoge koorts krijgen en hum emoties nog minder kunnen besturen.
Wat is het doel van mensen met het saba syndroom?
Het doel van mensen met heb saba syndroom is om alle mensen die te slim zijn om besmet te worden, of anderen reden dat ze niet besmet worden, uit te roeien. Ze zullen onbewust mensen besmetten en als je merkt dat je besmet bent is het te laat. Het doel is een wereld met alleen saba syndroom mensen te hebben.
De eerste persoon met dit syndroom is nog in leven. Het is Phillipe Saba en bij hem heb je de meeste kans op besmetting. Ook kan hij in het niks verdwijnen. PAS OP VOOR DEZE MAN!
Hier een foto van de man:
Het SABA syndroom
Het saba syndroom houd in dat je geen emoties hebt of dat je ze niet kan tonen. Hier door wordt je zeer sadistisch en gemeen. Ook zul je mensen met het saba syndroom aan hun strakke en neutrale uiterlijk kunnen herkennen (bijv. strakke haren en strake pakken). Mensen met het saba syndroom hebben als doel het leven van niet-besmette mensen te vergallen of ze te doden. Maar het voornaamste, mensen besmetten met het saba syndroom.
Hoe besmetten mensen je met het saba syndroom?
De besmetting kan je vrij snel oplopen. De mensen met het saba syndroom zullen aardig proberen te zijn en te doen alsof ze wel emoties hebben. Ze zullen zo veel mogelijk tijd met je door willen brengen. Wat er precies gebeurt is dat hun stem je hypnotiseert en je zo wordt aangestoken met het saba syndroom.
Hoe merk je dat je bent besmet met het saba syndroom?
Je zult na een hele tijd met iemand met het saba syndroom hebben omgegaan merken dat je meer haat hebt dan normaal. Ook zul je je emoties niet meer kunnen voelen en daarom de haat uitdrukken, wat nog je enige emotie is. Na der hand zal je jezelf ook anders gaan kleden.
Is genezing mogelijk?
Afkicken van het saba syndroom is onmogelijk. Als je eenmaal bent besmet kom je er nooit meer van af. Er zijn mensen die doen alsof ze emoties hebben en zo hopen ze terug te krijgen maar die zullen hoge koorts krijgen en hum emoties nog minder kunnen besturen.
Wat is het doel van mensen met het saba syndroom?
Het doel van mensen met heb saba syndroom is om alle mensen die te slim zijn om besmet te worden, of anderen reden dat ze niet besmet worden, uit te roeien. Ze zullen onbewust mensen besmetten en als je merkt dat je besmet bent is het te laat. Het doel is een wereld met alleen saba syndroom mensen te hebben.
De eerste persoon met dit syndroom is nog in leven. Het is Phillipe Saba en bij hem heb je de meeste kans op besmetting. Ook kan hij in het niks verdwijnen. PAS OP VOOR DEZE MAN!
Hier een foto van de man:
zondag 27 juni 2010
SNEL CURSUS OM VAN JE LEVEN TE GENIETEN
Oke, dan weet ik dat ook weer. Als ik jullie iets beloof dan doe ik het juist niet. Ik wilde vaker gaan bloggen (wat haat ik dat woord, blog kan je toch geen werkwoord van maken? Maar hoe moet ik het dan noemen?) en dan heb ik al meer dan een week haast geen aandacht meer aan mijn blog besteed. Wat ben ik toch een slechte blogger (wrah! Nog erger dan een werkwoord!)
Maar ik heb er ook wel een geldige reden voor. Ik had echt een soort black out. Je kent het misschien wel, helemaal geen inspiratie en geen idee waar je nou over moet gaan zitten blèren. Dan heb je twee keuzes, een lul-blog maken die niemand interessant vindt of gewoon even dat ding met rust laten. Ik heb dus maar voor dat laatste gekozen. BUT I’M BACK!
Ik was gisteren bij Bert* (excuses voor die mannennaam en Mary Poppins naam, maar het was de best kloppende naam die in me op kwam ^^) en ze (of moet ik nu hij zeggen?) is een kunstenares. Nu weet ik niet kom aan de vele kunst die me inspiratie geeft of het gewoon het hypnotiserend van mezelf met de muziek van Mary Poppins, maar ik bruis weer van de inspi (ik denk eerlijk gezegd dat het dat laatste is. Maar dat eerste klinkt wel leuk dus we zeggen lekker dat het de eerste optie is).
Ik ga nu even leuk over Mary Poppins blaten, maar zou het begrijpelijk voor jullie houden. Want hebben jullie ooit de cast CD gehoord of gewoon de muziek? Het is misschien meer een gezellige musical, maar er zitten zoveel mooie boodschappen in! Even een paar voorbeeldjes voor jullie, en een cursus genieten van het leven zit er gratis en voor niks bij in gebrepen.
Al meteen merk je dat meneer Banks (de vader) een rijke man is die geld op de eerste plaats in zijn leven heeft staan. Zo door het verhaal heen leert hij dat genieten van een mooi leven met gezin veel meer waard is. En dat klopt toch? Wat heb je er aan om veel geld te verdienen voor je kinderen als je ze nooit ziet en de opvoeding laat gebeuren door een nanny? Dan wil je ze zien en ben je te laat want poets bam zijn ze al uit huis en hebben ze hun eigen stekkie. En je hebt ze nooit meegemaakt.
Nog een mooie is dat het om het innerlijk gaat en NIET om het uiterlijk. Ergens in het verhaal komen ze een zwerfster tegen die een soort van voddenbaal is en brood voor de vogeltjes verkoopt. Nu moet je kijken naar wat een mooi hard ze heeft en niet dat ze op straat leeft. Echt vele mensen zeggen dat innerlijk voor uiterlijk gaat. Maar geloven al die mensen daar wel echt in? Ik geloof het eerlijk gezegd niet zo. Een hele mooie scene, waar heel de zaal aan het janken is en even goed de waarheid vertelt.
En dan nog de meest duidelijke, alles kan als jij het laat gebeuren. Als jij iets niet doet zal het nooit gebeuren. Je kan wie A zegt moet ook B zeggen kan je ook wel veranderen in, wie geen A zegt zal nooit B zeggen. Zal je iets willen, moet je wel je dromen na jagen en er alles aan doen om ze te laten vervullen. De meeste mensen zijn dit geloof ik vergeten door die verschrikkelijke zin ‘dromen zijn bedog.’ Ja, als je droomt dat je vleugels hebt dan geef ik meneer Marco Borsato weer gelijk. Maar stel jou grootste droom is dat je later in een film gaat spelen. Dan moet je acteer lessen nemen en als je denkt dat je er klaar voor bent je in gaan schrijven voor castings. Het zal echt niet gebeuren als je op de bank blijft wachten, geloof me maar hoor. Dus een geweldige boodschap! (hè, meteen een goed levensmotto geloof ik. Heb ik vandaag aan mijn DZP gewerkt).
Nou, en wat zeg je nu over musicals hè? (en phoe zeg, weer zo'n lange blog. Ik moet echt even dimmen en mijn inspiratie versprijden)
* Bert heet geen Bert en is zelf een vrouwlijk persoontje, maar ik ben nog steeds gek op schuilnamen. SORRY BERT VOOR JE GEKKE SCHUILNAAM!
Maar ik heb er ook wel een geldige reden voor. Ik had echt een soort black out. Je kent het misschien wel, helemaal geen inspiratie en geen idee waar je nou over moet gaan zitten blèren. Dan heb je twee keuzes, een lul-blog maken die niemand interessant vindt of gewoon even dat ding met rust laten. Ik heb dus maar voor dat laatste gekozen. BUT I’M BACK!
Ik was gisteren bij Bert* (excuses voor die mannennaam en Mary Poppins naam, maar het was de best kloppende naam die in me op kwam ^^) en ze (of moet ik nu hij zeggen?) is een kunstenares. Nu weet ik niet kom aan de vele kunst die me inspiratie geeft of het gewoon het hypnotiserend van mezelf met de muziek van Mary Poppins, maar ik bruis weer van de inspi (ik denk eerlijk gezegd dat het dat laatste is. Maar dat eerste klinkt wel leuk dus we zeggen lekker dat het de eerste optie is).
Ik ga nu even leuk over Mary Poppins blaten, maar zou het begrijpelijk voor jullie houden. Want hebben jullie ooit de cast CD gehoord of gewoon de muziek? Het is misschien meer een gezellige musical, maar er zitten zoveel mooie boodschappen in! Even een paar voorbeeldjes voor jullie, en een cursus genieten van het leven zit er gratis en voor niks bij in gebrepen.
Al meteen merk je dat meneer Banks (de vader) een rijke man is die geld op de eerste plaats in zijn leven heeft staan. Zo door het verhaal heen leert hij dat genieten van een mooi leven met gezin veel meer waard is. En dat klopt toch? Wat heb je er aan om veel geld te verdienen voor je kinderen als je ze nooit ziet en de opvoeding laat gebeuren door een nanny? Dan wil je ze zien en ben je te laat want poets bam zijn ze al uit huis en hebben ze hun eigen stekkie. En je hebt ze nooit meegemaakt.
Nog een mooie is dat het om het innerlijk gaat en NIET om het uiterlijk. Ergens in het verhaal komen ze een zwerfster tegen die een soort van voddenbaal is en brood voor de vogeltjes verkoopt. Nu moet je kijken naar wat een mooi hard ze heeft en niet dat ze op straat leeft. Echt vele mensen zeggen dat innerlijk voor uiterlijk gaat. Maar geloven al die mensen daar wel echt in? Ik geloof het eerlijk gezegd niet zo. Een hele mooie scene, waar heel de zaal aan het janken is en even goed de waarheid vertelt.
En dan nog de meest duidelijke, alles kan als jij het laat gebeuren. Als jij iets niet doet zal het nooit gebeuren. Je kan wie A zegt moet ook B zeggen kan je ook wel veranderen in, wie geen A zegt zal nooit B zeggen. Zal je iets willen, moet je wel je dromen na jagen en er alles aan doen om ze te laten vervullen. De meeste mensen zijn dit geloof ik vergeten door die verschrikkelijke zin ‘dromen zijn bedog.’ Ja, als je droomt dat je vleugels hebt dan geef ik meneer Marco Borsato weer gelijk. Maar stel jou grootste droom is dat je later in een film gaat spelen. Dan moet je acteer lessen nemen en als je denkt dat je er klaar voor bent je in gaan schrijven voor castings. Het zal echt niet gebeuren als je op de bank blijft wachten, geloof me maar hoor. Dus een geweldige boodschap! (hè, meteen een goed levensmotto geloof ik. Heb ik vandaag aan mijn DZP gewerkt).
Nou, en wat zeg je nu over musicals hè? (en phoe zeg, weer zo'n lange blog. Ik moet echt even dimmen en mijn inspiratie versprijden)
* Bert heet geen Bert en is zelf een vrouwlijk persoontje, maar ik ben nog steeds gek op schuilnamen. SORRY BERT VOOR JE GEKKE SCHUILNAAM!
vrijdag 18 juni 2010
ANGELINA BALLERINA IS ZO STOER!
Ooh, ooh. Had ik jullie belooft meer te gaan bloggen, houdt ik me er niet aan. Ik had het de afgelope tijd heel erg druk gewoon. Heb morgen een balletvoorstelling, was jarig, ging uit eten voor mijn verjaardag, school en drukdrukdruk. Ja, een goede blogger blogt in zijn overige tijd, maar vergeef het me.
Ik heb inderdaad trouwens morgen een balletoptreden. Vandaag generale gehad en ik geef toe, het gaat echt heel goed. Wij zijn muisjes van angelina ballerina. Ik weet niet of jullie dat kennen. Het gaat over een dansgroep die bestaat uit allemaal kleine, lieve muisjes (als je benieuwd bent kan je zoeken op youtube of ’s ochtends zappeling kijken). Wij doen die na, met het verhaal dat de muisjes een balletvoorstelling hebben. Geweldig hè?Dus ik loop heel de dag in een roze tutu, een paarse staart en leuke paarse muizenoortjes. Kunnen jullie het voorstellen?
Het is trouwens geïnspireerd op ‘angelina’s star peformance,’ een balletvoorstelling van het Engels nationaal ballet. Kijk maar.
Ik heb echt zo veel respect voor die mensen! Dat dansen is al een kunst op zich, maar dan met zo’n reuze pak aan en een kop op je hoofd waar je bijna niks door heen ziet. Je zweet je toch dood in zo’n pak lijkt mij? Dat zou ik dan NOOIT willen. Maar toch, nogmaals, heel veel respect voor die mensjes.
Oja, even vergeten te melden. Ik ga de komende tijd eens even lekker klooien met mijn blog en een hele nieuwe look toevoegen. Dan weten jullie dat maar alvast ^^
Ik heb inderdaad trouwens morgen een balletoptreden. Vandaag generale gehad en ik geef toe, het gaat echt heel goed. Wij zijn muisjes van angelina ballerina. Ik weet niet of jullie dat kennen. Het gaat over een dansgroep die bestaat uit allemaal kleine, lieve muisjes (als je benieuwd bent kan je zoeken op youtube of ’s ochtends zappeling kijken). Wij doen die na, met het verhaal dat de muisjes een balletvoorstelling hebben. Geweldig hè?Dus ik loop heel de dag in een roze tutu, een paarse staart en leuke paarse muizenoortjes. Kunnen jullie het voorstellen?
Het is trouwens geïnspireerd op ‘angelina’s star peformance,’ een balletvoorstelling van het Engels nationaal ballet. Kijk maar.
Ik heb echt zo veel respect voor die mensen! Dat dansen is al een kunst op zich, maar dan met zo’n reuze pak aan en een kop op je hoofd waar je bijna niks door heen ziet. Je zweet je toch dood in zo’n pak lijkt mij? Dat zou ik dan NOOIT willen. Maar toch, nogmaals, heel veel respect voor die mensjes.
Oja, even vergeten te melden. Ik ga de komende tijd eens even lekker klooien met mijn blog en een hele nieuwe look toevoegen. Dan weten jullie dat maar alvast ^^
woensdag 16 juni 2010
I'm myself! And than?
Wat zijn die Duitsers toch raar! Ze kunnen niet lachen om grapjes (doe dan alsof), spreken met Pia alsof ze elk moment in aanbidding kunnen gaan knielen voor haar. Hun taal is echt veel te grgrkrgrkregrg-achtig en is een echte zwijnentaal. In anderen woorden, Duits is een hele makkelijke taal maar echt VERSCHRIKKELIJK
Ik wilde dit filmpje kijken omdat Pia Douwes er in zingt (ik vindt Pia echt GEWELDIG, zelfs geweldiger dan Jelka, echt mijn grote voorbeeld) en ik dat liedje best wel gezellig en leuk vindt klinken. Wist ik veel dat er eerst nog een heel zanik interview vooraf kwam. Het is trouwens wel grappig, als je de stem kent van Pia kan je heel goed horen dat ze dingen zoals ‘goodbye England, bonjour mon douce France’ het Duitse accent haar opeens verlaat (gelukkig.)
Maar even niet Pia Douwes of musicals, daar wilde ik mijn blog helemaal niet over schrijven ditmaal. Ik wilde jullie het geweldige nieuws vertellen dat ik eindelijk 101 dingen heb op mijn DZP! Ja dat verdient wel een applausje *buigt voor haar applaudisserende blog lezers (heb ik die wel?)* en dan al meteen één punt volbracht, namelijk het punt dat ik 101 dingen moest bedenken.
Maar nu ik mijn DZP af heb kan ik maar beter meteen beginnen. Ik ben druk op zoek naar mooie positieve punten van mezelf (76 van mijn DZP) en ik vond dat ik van elk wel 1 vandaag moest hebben.
Ik ben een onzeker meisje en misschien soms ook wel een pessimist, dus een hele opgave was dat voor mij. Ik heb een tijdje na moeten denken en ben uiteindelijk wel op 1 punt gekomen. Ik ben mezelf. Dat klinkt misschien heel raar als een positief punt, maar is het wel. Ik heb nooit als een soort schaap achter iemand aan moeten lopen omdat ik dacht dat ik dan stoer was. Ik draag niet alleen grijs, zwart en wit, neem niet mijn halve toilettas mee naar school, heb mijn eigen muzieksmaak, heb misschien wat rare vrienden, heb niet 100000 vrienden op hyves die ik nog niet eens ken, heb niet veel R&R op hyves, heb mijn eigen humor, ben niet ontmaagd en als jullie het willen weten geen eens ontgroend. But what happens?
Ik draag misschien wel eens iets raars en draag kleurtjes, ik vindt het NIET stoer om op school je mascara in de klas te showen, musicalmuziek vindt ik geweldig, ik ben zelf misschien ook wel een tikkeltje raar, vindt 200 vrienden al veel, ik ben al blij met 5 R&R, heb verschrikkelijke droge humor, en de rest denk ik nog niet eens over na.
Het lijkt me allemaal zo vermoeiend om steeds iemand na te doen en je eigen ware aard steeds te moeten verbergen. Dan ben ik liever mezelf en niet populair in de klas.
Dus mijn positieve punt: IK HEB EEN EIGEN IDENTITEIT!
Ik wilde dit filmpje kijken omdat Pia Douwes er in zingt (ik vindt Pia echt GEWELDIG, zelfs geweldiger dan Jelka, echt mijn grote voorbeeld) en ik dat liedje best wel gezellig en leuk vindt klinken. Wist ik veel dat er eerst nog een heel zanik interview vooraf kwam. Het is trouwens wel grappig, als je de stem kent van Pia kan je heel goed horen dat ze dingen zoals ‘goodbye England, bonjour mon douce France’ het Duitse accent haar opeens verlaat (gelukkig.)
Maar even niet Pia Douwes of musicals, daar wilde ik mijn blog helemaal niet over schrijven ditmaal. Ik wilde jullie het geweldige nieuws vertellen dat ik eindelijk 101 dingen heb op mijn DZP! Ja dat verdient wel een applausje *buigt voor haar applaudisserende blog lezers (heb ik die wel?)* en dan al meteen één punt volbracht, namelijk het punt dat ik 101 dingen moest bedenken.
Maar nu ik mijn DZP af heb kan ik maar beter meteen beginnen. Ik ben druk op zoek naar mooie positieve punten van mezelf (76 van mijn DZP) en ik vond dat ik van elk wel 1 vandaag moest hebben.
Ik ben een onzeker meisje en misschien soms ook wel een pessimist, dus een hele opgave was dat voor mij. Ik heb een tijdje na moeten denken en ben uiteindelijk wel op 1 punt gekomen. Ik ben mezelf. Dat klinkt misschien heel raar als een positief punt, maar is het wel. Ik heb nooit als een soort schaap achter iemand aan moeten lopen omdat ik dacht dat ik dan stoer was. Ik draag niet alleen grijs, zwart en wit, neem niet mijn halve toilettas mee naar school, heb mijn eigen muzieksmaak, heb misschien wat rare vrienden, heb niet 100000 vrienden op hyves die ik nog niet eens ken, heb niet veel R&R op hyves, heb mijn eigen humor, ben niet ontmaagd en als jullie het willen weten geen eens ontgroend. But what happens?
Ik draag misschien wel eens iets raars en draag kleurtjes, ik vindt het NIET stoer om op school je mascara in de klas te showen, musicalmuziek vindt ik geweldig, ik ben zelf misschien ook wel een tikkeltje raar, vindt 200 vrienden al veel, ik ben al blij met 5 R&R, heb verschrikkelijke droge humor, en de rest denk ik nog niet eens over na.
Het lijkt me allemaal zo vermoeiend om steeds iemand na te doen en je eigen ware aard steeds te moeten verbergen. Dan ben ik liever mezelf en niet populair in de klas.
Dus mijn positieve punt: IK HEB EEN EIGEN IDENTITEIT!
maandag 14 juni 2010
dansen op de tramrails met konijnenman
Ik ga nogmaals mijn excuses aan jullie aanbieden dat ik zo weinig heb geschreven, een week geleden is het alweer. Ik zal jullie beloven dat ik deze week minimaal 3 keer zal gaan schrijven, goed?
Geen vorderingen met mijn DZP, ik ben alleen op de 73 geraakt, nu nog maar 37! Nog geen punten voltooid. Maar als jullie me er mee willen helpen, ik zoek nog zo’n teller. Jullie weten misschien wel wat ik bedoel. Zo’n teller die de bezoekjes op je blog telt en laat zien. Heb er al 2 geprobeerd, maar beide doen het niet. Dus als jullie iets weten, zet het dan met stappenplan neer bij de reacties of zo. Bij voorbaard dank (wat een nette taal zeg!)
Ik ben zaterdag wezen kanoën op de Lesse (das ergens in België) met een grote groep jongeren. Dat is zo vermoeiend! Om 6 uur moet je dan opstaan en om 7 uur bij het ‘jeugdhonk’ zijn. Ik geef toe, al meteen een hoop lol. Een leiding vroeg of Casey* een CD voor in zijn auto tijdens de rit van zo’n 2/3 uur wilde uitzoeken. Dus wij druk tussen de Cd’tjes zoeken, komen we een CD met kinderliedjes tegen. Wij zaten toch niet in zijn auto, dus waarom ook niet die CD? Netjes hadden we den CD afgegeven en toen we even later de auto in wilde stappen bleven we nog even voor zijn auto wachten. Luid hoorde we ‘voor en achter, onder boven, God is altijd bij je’ uit de auto komen. Die leiding stapt zijn auto uit op blote voeten en gaat en achterlijk vreugde dansje op de tram baan doen! Tja, ik kwam er toen wel achter dat ik met een stel debielen opgezadeld zat.
We waren eindelijk bij het adventure park aangekomen, na een lange reis en we bleven even in de auto zitten omdat het zo koud was. Staat er voor ons een man met reuze voortanden! Echt, verschrikkelijk. Meteen smeerde we hem de naam konijnenman aan. Konijnenman ging ook kanoën en ging vlak voor ons. Nou, dan kom je niet meer bij van het lachen.
De kano tocht zelf was grappig. Ik zat met Casey in een kano en we waren echt super goed. We lagen zelfs een tijdje aan kop! En de twee watervallen hebben wel over gekanood zonder om te vallen. We waren wel na het kanoën kletsnat, dus onze reserve kleding kwam goed van pas.
De terugweg was trouwens ook heel erg dom. Iedereen was in slaap gedonderd in de auto, inclusief ik zelf. Wordt ik wakker, zitten we midden in hartje Brussel! De bestuurder van de auto was de weg kwijt geraakt, dus hebben we een rondje Brussel gemaakt. Hij viel daarnaast op de snelweg haast in slaap en bijna een ongeluk. We moesten blijven praten, anders viel hij in slaap.
Bij het ‘jeugdhonk’ als laatste terug gekomen hebben we nog anderhalf uur op het eten moeten wachten (tot half 9) dus dat was hongerlijden.
Bij elkaar wel een hele gezellige dag!
*Casey heet geen Casey maar omdat ik gek ben geworden op schuilnamen noem ik haar zo
Geen vorderingen met mijn DZP, ik ben alleen op de 73 geraakt, nu nog maar 37! Nog geen punten voltooid. Maar als jullie me er mee willen helpen, ik zoek nog zo’n teller. Jullie weten misschien wel wat ik bedoel. Zo’n teller die de bezoekjes op je blog telt en laat zien. Heb er al 2 geprobeerd, maar beide doen het niet. Dus als jullie iets weten, zet het dan met stappenplan neer bij de reacties of zo. Bij voorbaard dank (wat een nette taal zeg!)
Ik ben zaterdag wezen kanoën op de Lesse (das ergens in België) met een grote groep jongeren. Dat is zo vermoeiend! Om 6 uur moet je dan opstaan en om 7 uur bij het ‘jeugdhonk’ zijn. Ik geef toe, al meteen een hoop lol. Een leiding vroeg of Casey* een CD voor in zijn auto tijdens de rit van zo’n 2/3 uur wilde uitzoeken. Dus wij druk tussen de Cd’tjes zoeken, komen we een CD met kinderliedjes tegen. Wij zaten toch niet in zijn auto, dus waarom ook niet die CD? Netjes hadden we den CD afgegeven en toen we even later de auto in wilde stappen bleven we nog even voor zijn auto wachten. Luid hoorde we ‘voor en achter, onder boven, God is altijd bij je’ uit de auto komen. Die leiding stapt zijn auto uit op blote voeten en gaat en achterlijk vreugde dansje op de tram baan doen! Tja, ik kwam er toen wel achter dat ik met een stel debielen opgezadeld zat.
We waren eindelijk bij het adventure park aangekomen, na een lange reis en we bleven even in de auto zitten omdat het zo koud was. Staat er voor ons een man met reuze voortanden! Echt, verschrikkelijk. Meteen smeerde we hem de naam konijnenman aan. Konijnenman ging ook kanoën en ging vlak voor ons. Nou, dan kom je niet meer bij van het lachen.
De kano tocht zelf was grappig. Ik zat met Casey in een kano en we waren echt super goed. We lagen zelfs een tijdje aan kop! En de twee watervallen hebben wel over gekanood zonder om te vallen. We waren wel na het kanoën kletsnat, dus onze reserve kleding kwam goed van pas.
De terugweg was trouwens ook heel erg dom. Iedereen was in slaap gedonderd in de auto, inclusief ik zelf. Wordt ik wakker, zitten we midden in hartje Brussel! De bestuurder van de auto was de weg kwijt geraakt, dus hebben we een rondje Brussel gemaakt. Hij viel daarnaast op de snelweg haast in slaap en bijna een ongeluk. We moesten blijven praten, anders viel hij in slaap.
Bij het ‘jeugdhonk’ als laatste terug gekomen hebben we nog anderhalf uur op het eten moeten wachten (tot half 9) dus dat was hongerlijden.
Bij elkaar wel een hele gezellige dag!
*Casey heet geen Casey maar omdat ik gek ben geworden op schuilnamen noem ik haar zo
dinsdag 8 juni 2010
MUSICAL AWARDS GALA 2010!
Vandaag voor een zinloos dagje naar school geweest. Die uurtjes met drie leerlingen (ik heb niet zo’n kleine klas maar de rest is op zeilkamp samen met de eerste klas) zelfs de leraren wisten niet wat we moesten gaan doen, terwijl leraren altijd wel weten wat je moet doen. Bijvoorbeeld, ‘ga vooruit werken!’ hoor je gewoon TE vaak.
Maar even over iets anders. Hebben jullie gisteren allemaal braafjes ook naar het musical awards gala 2010 gekeken? Ja, ja? Braaf, jullie hebben heel goed naar tante Sanne geluisterd (heb je niet gekeken, zeg maar van wel, dan leef je langer denk ik.) Ik stond echt verbaasd gisteren. Mary Poppins is wel 15 keer genomineerd, wat trouwens al een record is, maar heeft maar 5 awards in de wacht gesleept.
En wat dachten jullie van al die leuke optredens van volgend musical seizoen? Ik krijg al meteen zin om alle kaartjes in huis te halen hoor. Die kruimeltjes zijn zo schattig, gewoon om op te eten. Mary Poppins blijft geweldig. Cas en Iris (die kindjes) zijn echt supers, net als William en Noortje trouwens. Dan hadden we nog crazy shopping. Ik weet zeker dat ik er niet heen ga, helemaal niet mijn verhaal. Maar hoe Toni Neefs die dominee speelde GENIAAL. Ik heb zo erg dubbel gelegen van het lachen. Over lachen gesproken, spamalot. Die heeft alle humor in zich die er maar is, als er een musical award komt voor de musical met de meeste humor moet die hem zeker winnen. Soldaat van Oranje heeft mijn mond open laten vallen van verbazing. Loes Haverkort stond daar gewoon! Ik wist dan geweldige Oren (ja, dat is zijn naam. Zielig hè?) er in zou spelen, maar Loesje! Ik ben blij dat mijn moeder die kaartjes sowieso gaat financieren en ik niet ver weg woon van het theater zodat ik lekker vaak bij de artiesten uitgang kan staan.
Min puntje is trouwens de musical Volendam. Met liedjes zoals als de morgen is gekomen, paknou maar mijn hand en anderen Volendamse domme liedjes.
Even terug vallend op mijn tweede blog ooit. Jelka van Houten is ook in de prijzen gevallen! Ze heeft de award voor beste vrouwelijke bijrol in een grote musical gewonnen voor de rol van Venus in dromen zijn bedrog. Ik zat juichend op de bank toen ik haar naam hoorde. Op de achtergrond zag je haar zus Carice ook heel blij zitten, zo lief.
Ik had daarnaast ook momenten dat ik dacht, SANNE OOK! Die jurkjes die Chantal Jansen droeg voor petticoat. Nou lijkt me dat ook geen leuke musical, maar ik ben verliefd op haar schattige roze jurkjes. Misschien een idee, leren naaien en dan een van die jurkjes naaien. Ook ben ik helemaal verliefd op de pruik van Scaramouche uit we will rock you. Ik zou hem nooit dragen, maar hij is zo geweldig! Dus nogmaals, SANNE OOK!
Heb je het niet gezien of wil je het nog eens zien? http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/afleveringaflID=11048765&md5=bb1a3fc2b2a643fd32a797f2b46b89c2 klik en daarna naar musical awards gala 2007 en dan klikken op 2010. Uitzending bekijken en VOILA!
Maar even over iets anders. Hebben jullie gisteren allemaal braafjes ook naar het musical awards gala 2010 gekeken? Ja, ja? Braaf, jullie hebben heel goed naar tante Sanne geluisterd (heb je niet gekeken, zeg maar van wel, dan leef je langer denk ik.) Ik stond echt verbaasd gisteren. Mary Poppins is wel 15 keer genomineerd, wat trouwens al een record is, maar heeft maar 5 awards in de wacht gesleept.
En wat dachten jullie van al die leuke optredens van volgend musical seizoen? Ik krijg al meteen zin om alle kaartjes in huis te halen hoor. Die kruimeltjes zijn zo schattig, gewoon om op te eten. Mary Poppins blijft geweldig. Cas en Iris (die kindjes) zijn echt supers, net als William en Noortje trouwens. Dan hadden we nog crazy shopping. Ik weet zeker dat ik er niet heen ga, helemaal niet mijn verhaal. Maar hoe Toni Neefs die dominee speelde GENIAAL. Ik heb zo erg dubbel gelegen van het lachen. Over lachen gesproken, spamalot. Die heeft alle humor in zich die er maar is, als er een musical award komt voor de musical met de meeste humor moet die hem zeker winnen. Soldaat van Oranje heeft mijn mond open laten vallen van verbazing. Loes Haverkort stond daar gewoon! Ik wist dan geweldige Oren (ja, dat is zijn naam. Zielig hè?) er in zou spelen, maar Loesje! Ik ben blij dat mijn moeder die kaartjes sowieso gaat financieren en ik niet ver weg woon van het theater zodat ik lekker vaak bij de artiesten uitgang kan staan.
Min puntje is trouwens de musical Volendam. Met liedjes zoals als de morgen is gekomen, paknou maar mijn hand en anderen Volendamse domme liedjes.
Even terug vallend op mijn tweede blog ooit. Jelka van Houten is ook in de prijzen gevallen! Ze heeft de award voor beste vrouwelijke bijrol in een grote musical gewonnen voor de rol van Venus in dromen zijn bedrog. Ik zat juichend op de bank toen ik haar naam hoorde. Op de achtergrond zag je haar zus Carice ook heel blij zitten, zo lief.
Ik had daarnaast ook momenten dat ik dacht, SANNE OOK! Die jurkjes die Chantal Jansen droeg voor petticoat. Nou lijkt me dat ook geen leuke musical, maar ik ben verliefd op haar schattige roze jurkjes. Misschien een idee, leren naaien en dan een van die jurkjes naaien. Ook ben ik helemaal verliefd op de pruik van Scaramouche uit we will rock you. Ik zou hem nooit dragen, maar hij is zo geweldig! Dus nogmaals, SANNE OOK!
Heb je het niet gezien of wil je het nog eens zien? http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/afleveringaflID=11048765&md5=bb1a3fc2b2a643fd32a797f2b46b89c2 klik en daarna naar musical awards gala 2007 en dan klikken op 2010. Uitzending bekijken en VOILA!
zondag 6 juni 2010
CDA water, het zuiverste water ter wereld!
Ik ben geschokt. Nog maar net begonnen met mijn blog en nu al heb ik vele dagen jullie in de steek gelaten. Nu heb ik ook niet veel inspiratie gehad de laatste paar dagen en de computer was sommige dagen niet tot mijn beschikking.
Maar gisteren heb ik eindelijk wat boeiends meegemaakt, dus ik kan eindelijk mijn blogje gaan schrijven. Ik ben gisteren namelijk naar de EO jongerendag geweest. Het was al mijn derde keer, dus ik ben er inmiddels wel een beetje ingeburgerd. Misschien worden jullie wat afgeschrikt door het woord EO (evangelische omroep) maar saai en oubollig is het totaal niet!
Je kan tenminste niet zeggen dat dit saai is hoor. Dit is nog een nogal tam liedje (geloof ik) maar er staat nog niet zo veel online na die paar uurtjes. Ben zelfs verbaasd dat er IETS online staat.
Maar als ik je nog niet heb overtuigd en je het nog steeds dood saai vindt kan je ook gewoon buiten wat rond slenteren. Het staat daar echt bom vol met kraampjes waar je gratis dingen kon doen of van die spulletjes kunt weg gappen. De meest bizarre dingen waren het wel, kan ik zeggen. Bij het CDA kreeg je een flesje water, lipgloss, een rolletje pepermunt en stond er zo’n persoon in een pak (zo’n Mickey Mouse pak ding dat je in disneyland kunt zien) van Balkenende! Daar konden mensen dan mee op de foto gaan of zo. Echt heel zielig….. De ChristenUnie is trouwens geen haar beter hoor. Daar kon je nog meer rollen pepermunt pakken, zonnebloemzaadjes en een racespel tegen Rouwvoet (dat was de computer zelf) spelen. Politieke partijen zijn gewoon om bang van te worden. Bij anderen kraampjes kon je plastic embryo’s, kauwgom van de politie, lichtarmbandjes of foto’s laten maken. Het vervelende van rondslenteren was wel dat er politieke partijen aan het debatteren waren en het gewoon gloeiend heet was.
Ik heb trouwens ook Alice* ontmoet. Een vriendin die ik al 2 jaar via internet ken maar de ontmoeting niet lukte. En ik had geluk, ze was geen opa van 75 jaar! Samen met een vriendin van haar hebben we wat rond gedwarreld en veel lol gehad. Het geweldigste is nog wel dat ik haar in de zomervakantie weer ga zien!
Een foto van ons drieën volgt nog, maar de foto wil maar niet naar me verstuurd worden. Dus die hebben jullie tegoed van me!
*Alice heet geen Alice maar ik noem haar zo zodat privégegevens niet vrij komen
Maar gisteren heb ik eindelijk wat boeiends meegemaakt, dus ik kan eindelijk mijn blogje gaan schrijven. Ik ben gisteren namelijk naar de EO jongerendag geweest. Het was al mijn derde keer, dus ik ben er inmiddels wel een beetje ingeburgerd. Misschien worden jullie wat afgeschrikt door het woord EO (evangelische omroep) maar saai en oubollig is het totaal niet!
Je kan tenminste niet zeggen dat dit saai is hoor. Dit is nog een nogal tam liedje (geloof ik) maar er staat nog niet zo veel online na die paar uurtjes. Ben zelfs verbaasd dat er IETS online staat.
Maar als ik je nog niet heb overtuigd en je het nog steeds dood saai vindt kan je ook gewoon buiten wat rond slenteren. Het staat daar echt bom vol met kraampjes waar je gratis dingen kon doen of van die spulletjes kunt weg gappen. De meest bizarre dingen waren het wel, kan ik zeggen. Bij het CDA kreeg je een flesje water, lipgloss, een rolletje pepermunt en stond er zo’n persoon in een pak (zo’n Mickey Mouse pak ding dat je in disneyland kunt zien) van Balkenende! Daar konden mensen dan mee op de foto gaan of zo. Echt heel zielig….. De ChristenUnie is trouwens geen haar beter hoor. Daar kon je nog meer rollen pepermunt pakken, zonnebloemzaadjes en een racespel tegen Rouwvoet (dat was de computer zelf) spelen. Politieke partijen zijn gewoon om bang van te worden. Bij anderen kraampjes kon je plastic embryo’s, kauwgom van de politie, lichtarmbandjes of foto’s laten maken. Het vervelende van rondslenteren was wel dat er politieke partijen aan het debatteren waren en het gewoon gloeiend heet was.
Ik heb trouwens ook Alice* ontmoet. Een vriendin die ik al 2 jaar via internet ken maar de ontmoeting niet lukte. En ik had geluk, ze was geen opa van 75 jaar! Samen met een vriendin van haar hebben we wat rond gedwarreld en veel lol gehad. Het geweldigste is nog wel dat ik haar in de zomervakantie weer ga zien!
Een foto van ons drieën volgt nog, maar de foto wil maar niet naar me verstuurd worden. Dus die hebben jullie tegoed van me!
*Alice heet geen Alice maar ik noem haar zo zodat privégegevens niet vrij komen
maandag 31 mei 2010
Het voledige verhaal over sha-la-lie (volgens mij)
Ooit kreeg vader Abraham een telefoontje of hij een liedje wilde schrijven voor het songfestival. Hij had alleen iets verkeerds verstaan nu hij zo oud en doof is geworden. Hij dacht namelijk dat ze zeiden dat hij naar het songfestival moest gaan, dom foutje. Boos was hij er om (kan die vent eigenlijk wel boos zijn vraag ik me af?) en verveeld ging hij achter zijn bureau zitten. Het lied was voor het songfestival bedoeld dus dan zou je het eigenlijk in het Engels moeten. Maar wat een pech, vader Abraham kan helemaal geen Engels! Dus toen moest hij maar over gaan op de namen van de landen of gewoon steden. Het moest natuurlijk wel wat lijken op zijn internationale hit (uche uche) het smurfenlied. Hij wist enkel niet wat….. Na nachten lang nagedacht te hebben wist hij wat hij moest doen! Hij had nog geen thema voor het lied en dus kon hij het wel doen over zijn grote liefde voor Smurfin. Dat is natuurlijk wel strik geheim dat hij zo veel houdt van Smurfin dus zou hij geen namen noemen in het lied. Maar dat vond hij niet genoeg. Dus weer lag hij nachten lang wakker en ging er een lampje branden. Het refrein van het smurfenlied bestond enkel uit lalalala, dus waarom niet lalala gebruiken in zijn geweldige lied. Maar om nu alleen maar lalala te gebruiken leek te veel en zou opvallen, daarom maakte hij er maar sha-LA-lie en sha-LA-LA van. Hij had inmiddels al bijna een heel lied alleen moest hij nog dingen bedenken om die steden te doen. Weer in zijn bedje met de Smurfin knuffel naast zich bedacht hij een ultieme date met Smurfin. Een coupe mokkka ijs eten, in een luchtballon zitten. Een glas wijn drinken op een en eindigen bij het strand. De dag eindigen met het vliegtuig. Nog veel meer dingen kwamen op en meteen racete hij naar zijn bureau, met Smurfin in zijn armen. Hij maakte het liedje af en stuurde het de volgende dag op.
Tijdens het nationaal songfestival was hij toch nog steeds boos dat hij niet zelf over zijn liefde voor Smurfin mocht zingen en bromde daarom maar dat Sieneke het moest zingen. Zij leek namelijk wel het meest op hem. Hij deed er nog van alles om zodat Sieneke niet mee mocht doen, liet haar een keelontsteking oplopen en veel meer, maar niks werkte. Sieneke deed mee en eindigde laag. Hij was zo boos op haar dat hij nooit meer contact zocht.
En zo zit het dus allemaal in elkaar.
En Pierre Kartner, voor jou zet ik hier jou versie van dat leuke (ik bedoel enge en domme) liedje!
Maar kom op mensen. Jullie snapen het nu toch wel? We moeten ons schamen voor ons land, zulke domme liedjes als we insturen!
Tijdens het nationaal songfestival was hij toch nog steeds boos dat hij niet zelf over zijn liefde voor Smurfin mocht zingen en bromde daarom maar dat Sieneke het moest zingen. Zij leek namelijk wel het meest op hem. Hij deed er nog van alles om zodat Sieneke niet mee mocht doen, liet haar een keelontsteking oplopen en veel meer, maar niks werkte. Sieneke deed mee en eindigde laag. Hij was zo boos op haar dat hij nooit meer contact zocht.
En zo zit het dus allemaal in elkaar.
En Pierre Kartner, voor jou zet ik hier jou versie van dat leuke (ik bedoel enge en domme) liedje!
Maar kom op mensen. Jullie snapen het nu toch wel? We moeten ons schamen voor ons land, zulke domme liedjes als we insturen!
zondag 30 mei 2010
een supercalifragilisticexpialidasties dagje.
Gisteren ben ik naar Mary Poppins geweest en ik kan je maar één ding zeggen, het was supercalifragilisticexpialidasties. Ik zal jullie niet al te veel vertellen, maar wel een kleine indruk geven van de musical.
Het verhaal gaat over familie Banks die twee ettertjes van kinderen heeft die de ene na de anderen nanny verslijten (gespeeld door Lindy & Brian). De kinderen maken een lijstje met de nanny die zij graag willen maar hun vader, die juist van regels en orde houdt en vind dat kinderen een strenge opvoeding nodig hebben, gooit de brief in de openhaard (vader gespeeld door Hugo Haenen). Dan verschijnt Mary Poppins opeens. Mary (gespeeld door Noortje Herlaar) wordt hun nieuwe nanny en kan de kinderen goed in de hand houden. Ze doet dat met een beetje magie, want het is namelijk een magische nanny die kan vliegen met haar paraplu en van alles kan veranderen of laten leven, en kribbigheid. Toch, ondanks haar kribbigheid, houden de kinderen heel veel van haar. Dan heb je ook nog eens Bert (William Spaaij) de man die een beetje door het verhaal heen zwerft. Hij is een goede vriend van Mary en helpt haar af en toe mee met het opvoeden van de kinders Banks.
Er gebeurt veel meer, maar ik wil alles een beetje geheim voor jullie houden zodat het niet allemaal is verklapt.
Nou de show was echt geweldig! Disney heeft zich weer eens overtroffen qua techniek en decors. De spelers waren ook weer prima gecast en allemaal waren het de perfecte mensen in de rollen. Vooral Brian en Lindy waren super goed. Het zijn twee kinderen van rond de 10 jaar en hebben hele grote rollen, die bijna heel de voorstelling op het podium staan. Ik heb Brian ook in Ciske gezien maar ik moet zeggen dat hij heel erg is gegroeid (in lengte en ook in kunsten).
Ik heb trouwens een paar keer een traantje moeten weg pinken. Wanneer het vogelvrouwtje zingt moest ik toch wel een traantje laten vallen en aan het einde toen Brian heel lief tegen Mary zei, ‘Ik vindt u lief’ ook. Misschien ligt het er aan dat ik hem ken, maar wat was dat mooi en zo schattig! Voor zijn moeder lijkt me dat nog mooier om te zien.
Voor de voorstelling ben ik nog bij de artiesten uitgang geweest. Heb een hele hoop foto’s gemaakt met de cast en natuurlijk met Brian en Lindy. Voelde me bij die foto net een BN’er met paparazzi achter zich aan. Van drie kanten werden er foto’s gemaakt!
Die dag ook veel mensen leren kennen die ik of helemaal niet kende of ik allen via internet kende. Een volgde keer zit er dus wel in!
Er was trouwens ook een portier en die vroeg onze namen toen we met een groepje even kaarten op gingen halen. Steeds toen ik naar binnen of buiten liep (en dat gebeurde erg vaak) zei hij weer. ‘welkom Sanne.’ Nou dan lig je dubbel van het lachen als hij dat zegt met die kakstem, geloof me maar!
Trouwens ook aan mijn DZP gewerkt. Mijn vorderingen:
- Ik sta met 2 van de 12 kinderen van de eerste cast op de foto (was zo dom om 2 anderen voorbij te laten gaan zonder foto)
- Ik sta op de foto met 3 musicalartiesten (ensemble telt niet mee)
Het verhaal gaat over familie Banks die twee ettertjes van kinderen heeft die de ene na de anderen nanny verslijten (gespeeld door Lindy & Brian). De kinderen maken een lijstje met de nanny die zij graag willen maar hun vader, die juist van regels en orde houdt en vind dat kinderen een strenge opvoeding nodig hebben, gooit de brief in de openhaard (vader gespeeld door Hugo Haenen). Dan verschijnt Mary Poppins opeens. Mary (gespeeld door Noortje Herlaar) wordt hun nieuwe nanny en kan de kinderen goed in de hand houden. Ze doet dat met een beetje magie, want het is namelijk een magische nanny die kan vliegen met haar paraplu en van alles kan veranderen of laten leven, en kribbigheid. Toch, ondanks haar kribbigheid, houden de kinderen heel veel van haar. Dan heb je ook nog eens Bert (William Spaaij) de man die een beetje door het verhaal heen zwerft. Hij is een goede vriend van Mary en helpt haar af en toe mee met het opvoeden van de kinders Banks.
Er gebeurt veel meer, maar ik wil alles een beetje geheim voor jullie houden zodat het niet allemaal is verklapt.
Nou de show was echt geweldig! Disney heeft zich weer eens overtroffen qua techniek en decors. De spelers waren ook weer prima gecast en allemaal waren het de perfecte mensen in de rollen. Vooral Brian en Lindy waren super goed. Het zijn twee kinderen van rond de 10 jaar en hebben hele grote rollen, die bijna heel de voorstelling op het podium staan. Ik heb Brian ook in Ciske gezien maar ik moet zeggen dat hij heel erg is gegroeid (in lengte en ook in kunsten).
Ik heb trouwens een paar keer een traantje moeten weg pinken. Wanneer het vogelvrouwtje zingt moest ik toch wel een traantje laten vallen en aan het einde toen Brian heel lief tegen Mary zei, ‘Ik vindt u lief’ ook. Misschien ligt het er aan dat ik hem ken, maar wat was dat mooi en zo schattig! Voor zijn moeder lijkt me dat nog mooier om te zien.
Voor de voorstelling ben ik nog bij de artiesten uitgang geweest. Heb een hele hoop foto’s gemaakt met de cast en natuurlijk met Brian en Lindy. Voelde me bij die foto net een BN’er met paparazzi achter zich aan. Van drie kanten werden er foto’s gemaakt!
Die dag ook veel mensen leren kennen die ik of helemaal niet kende of ik allen via internet kende. Een volgde keer zit er dus wel in!
Er was trouwens ook een portier en die vroeg onze namen toen we met een groepje even kaarten op gingen halen. Steeds toen ik naar binnen of buiten liep (en dat gebeurde erg vaak) zei hij weer. ‘welkom Sanne.’ Nou dan lig je dubbel van het lachen als hij dat zegt met die kakstem, geloof me maar!
Trouwens ook aan mijn DZP gewerkt. Mijn vorderingen:
- Ik sta met 2 van de 12 kinderen van de eerste cast op de foto (was zo dom om 2 anderen voorbij te laten gaan zonder foto)
- Ik sta op de foto met 3 musicalartiesten (ensemble telt niet mee)
vrijdag 28 mei 2010
Sanne van houten.
Waarom woon in nou in dit gezin? Niet dat ik het vervelend vindt of zo om hier te wonen, maar er zijn zo veel gezinnen waar ik het huis niet erg zou vinden om er een zusje of dochter te kunnen zijn.
Het zou toch bijvoorbeeld geweldig zijn als ik een zusje kon zijn van Carice en Jelka van Houten? Dan werd ik vast uitgenodigd voor allemaal premières van musicals en films waar mijn grote zussen in spelen. Al die talenten zou ik dan natuurlijk hebben, dus dan kan ik tenminste wel zingen en acteren. Of misschien ben ik wel een nieuw talentje en ga ik presenteren. Dan win ik gewoon een emmy! Want als Peter R de Vries er een kan winnen kan ik het toch ook wel? Ik zie nu al voor me als ik die emmy dan ga ophalen….
‘Voor deze emmy wil ik graag iedereen bedanken die heeft meegeholpen dat ik zo ver ben gekomen en in het bijzonder mijn twee zussen Carice en Jelka. Zonder jullie had ik dit zeker weten nooit gehaald. Dan zat ik nu op de bank en scheef een beetje een blog of zo, niet zo leuk als dit is. Dus dank jullie twee voor alles!’
En dan loop ik weg terwijl handkusjes gooi naar mijn twee zussen.
Dat zou toch geweldig zijn….. Maar ik ben nou eenmaal het meisje dat een blog schrijft en niet het meisje met emmy dat de zus is van Carice en Jelka. Dus dan blijft het voor mij jammer genoeg maar bij dromen.
Het zou toch bijvoorbeeld geweldig zijn als ik een zusje kon zijn van Carice en Jelka van Houten? Dan werd ik vast uitgenodigd voor allemaal premières van musicals en films waar mijn grote zussen in spelen. Al die talenten zou ik dan natuurlijk hebben, dus dan kan ik tenminste wel zingen en acteren. Of misschien ben ik wel een nieuw talentje en ga ik presenteren. Dan win ik gewoon een emmy! Want als Peter R de Vries er een kan winnen kan ik het toch ook wel? Ik zie nu al voor me als ik die emmy dan ga ophalen….
‘Voor deze emmy wil ik graag iedereen bedanken die heeft meegeholpen dat ik zo ver ben gekomen en in het bijzonder mijn twee zussen Carice en Jelka. Zonder jullie had ik dit zeker weten nooit gehaald. Dan zat ik nu op de bank en scheef een beetje een blog of zo, niet zo leuk als dit is. Dus dank jullie twee voor alles!’
En dan loop ik weg terwijl handkusjes gooi naar mijn twee zussen.
Dat zou toch geweldig zijn….. Maar ik ben nou eenmaal het meisje dat een blog schrijft en niet het meisje met emmy dat de zus is van Carice en Jelka. Dus dan blijft het voor mij jammer genoeg maar bij dromen.
donderdag 27 mei 2010
welkom, welkom!
Ik zou me maar even voorstellen, dat is wel zo netjes denk ik.
Hoi, ik ben Sanne en ik noem me hier podiumbeestje. Waarom? omdat ik hou van musicals, circus en vooral zelf optreden op een podium. Ik doe aan circus en klassiekballet lessen.
Ik ben 14 jaar oud (over een paar weken 15!). Naast ballet en circus zijn mijn hobby's, schrijven van verhalen, lezen, muziek luisteren, computeren (vooral op MSN), acteren en nog naar musicals gaan&met musicals bezig zijn. Mijn ouders zijn gescheiden en hebben beide een nieuwe partner. Bij mijn vader heb ik nog een heel lief (half)broertje die Hidde heet. Ik zit nu in de tweede en doe VWO.
Ik hoor je nu al denken 'Leuk allemaal! Maar waarom maak je dan een blog?' Nou dat zou ik je eens haarfijn uitleggen:
Gisele* een vriendin van mij, die ik heb leren kennen via een forum, heeft een blog ---> http://kunstjunk.blogspot.com/ <----- en daar door wilde ik ook heel graag een blog maken. Ik heb haar toestemming gekregen dus nu doe ik het ook. Ik wil niet zo veel bloglezertjes als zij heeft trouwens! Dat ga ik nooit halen. Maar ik vind het gewoon leuk.
Hoe ik weet dat het leuk is? Ik schrijf voor de schoolkrant (waar ik ook hoofdredacteur van ben) columns. Die lijken wat op blogs, en dat vindt ik al geweldig. Dus een blog vindt ik ook leuk!
En weer hoor ik je denken: 'Aha, logisch (niet echt). Maar wat ga je dan met deze blog doen?'
Nou ik schrijf natuurlijk als ik zelf een optreden heb of als ik ergens heen ga (van daar 'podiumbeestje'). Maar ook over mijn oh zo boeiende dagelijks leven. Daarnaast zou ik ook mijn voorderigen van mijn DZP hier melden.
'Je watte?'
mijn DZP, day zero project. www.dayzeroproject.com/user/sannetje dit is mijn account. Je moet er 101 dingen neer zetten die je volbrengt in 1000 dagen. Ik heb er alleen nog lang geen 101 dingen.
'Ik snap hem!'
oke dan. Genoeg info denk ik zo? Ooh nee, ik vergeet er 1. Ik ben denk ik een soort van Sanne Ogilvie, de puberfluisteraar. Ik kan namelijk al jullie gedachtes lezen!
* Gisele heet geen Gisele maar noemt in haar eigen blog geen namen. Ik noem uit beleefdheid de hare dus ook maar niet.
Hoi, ik ben Sanne en ik noem me hier podiumbeestje. Waarom? omdat ik hou van musicals, circus en vooral zelf optreden op een podium. Ik doe aan circus en klassiekballet lessen.
Ik ben 14 jaar oud (over een paar weken 15!). Naast ballet en circus zijn mijn hobby's, schrijven van verhalen, lezen, muziek luisteren, computeren (vooral op MSN), acteren en nog naar musicals gaan&met musicals bezig zijn. Mijn ouders zijn gescheiden en hebben beide een nieuwe partner. Bij mijn vader heb ik nog een heel lief (half)broertje die Hidde heet. Ik zit nu in de tweede en doe VWO.
Ik hoor je nu al denken 'Leuk allemaal! Maar waarom maak je dan een blog?' Nou dat zou ik je eens haarfijn uitleggen:
Gisele* een vriendin van mij, die ik heb leren kennen via een forum, heeft een blog ---> http://kunstjunk.blogspot.com/ <----- en daar door wilde ik ook heel graag een blog maken. Ik heb haar toestemming gekregen dus nu doe ik het ook. Ik wil niet zo veel bloglezertjes als zij heeft trouwens! Dat ga ik nooit halen. Maar ik vind het gewoon leuk.
Hoe ik weet dat het leuk is? Ik schrijf voor de schoolkrant (waar ik ook hoofdredacteur van ben) columns. Die lijken wat op blogs, en dat vindt ik al geweldig. Dus een blog vindt ik ook leuk!
En weer hoor ik je denken: 'Aha, logisch (niet echt). Maar wat ga je dan met deze blog doen?'
Nou ik schrijf natuurlijk als ik zelf een optreden heb of als ik ergens heen ga (van daar 'podiumbeestje'). Maar ook over mijn oh zo boeiende dagelijks leven. Daarnaast zou ik ook mijn voorderigen van mijn DZP hier melden.
'Je watte?'
mijn DZP, day zero project. www.dayzeroproject.com/user/sannetje dit is mijn account. Je moet er 101 dingen neer zetten die je volbrengt in 1000 dagen. Ik heb er alleen nog lang geen 101 dingen.
'Ik snap hem!'
oke dan. Genoeg info denk ik zo? Ooh nee, ik vergeet er 1. Ik ben denk ik een soort van Sanne Ogilvie, de puberfluisteraar. Ik kan namelijk al jullie gedachtes lezen!
* Gisele heet geen Gisele maar noemt in haar eigen blog geen namen. Ik noem uit beleefdheid de hare dus ook maar niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)