‘Dit betekend dus ook dat jij jou eigen mamariek krijgt met een echte punt. Je zult voortaan geen leerling meer zijn maar een echte krijgster. De eerste echte krijgster die de Mesec ooit gekend heeft. Hierbij overhandig ik je dan ook jou eigen mamariek.’ En Darkoura gaf mij een stok die er precies het zelfde uit zag als mijn oefenen mamariek, maar dan met een gouden punt en die mooi versierd was. Ik keek even naar mijn mamariek en voelde een trots in me opkomen. Een mamariek was eigenlijk gewoon een houten stok met een punt. Het verschil tussen een oefen mamariek en een echte was dan wel dat de oefen versie een stompe houten punt had en een echt een scherpe gouden punt, waar je gemakkelijk iemand mee kon verwonden, of op de goeden plek kon dood steken. Maar toen dacht ik opeens aan de reden dat ik mijn mamariek had gekregen en ik kon het opeens niet meer.
‘Nee, dit kan ik niet. Ik kan echt niet mijn bloed eigen broer vermoorden. Wat hij ook gedaan heeft we blijven altijd familie.’ En ik wilde mijn mamariek terug geven aan Darkoura.
‘Nee Gaya, nu heb je het mis. Vigor en jij zijn geen familie.’ Was het eerste wat mijn moeder die avond zei en ik keek haar met grote ogen aan. ‘Toen ik van mijn eerste kind was bevallen bleek het kind dood te zijn geboren. Ik was er kapot van en ben meteen het moeras in gevlucht om rust te hebben. Maar daar lag als een geschenk van de goden een jongen midden in het moeras. Ik wist dat hij van een anderen stam was, maar ik nam de keuze hem toch mee te nemen. Ik heb iedereen gezegd dat het mijn kind was en iedereen geloofde het. Maar nu vindt Vigor zijn thuis, de Jezen, en ik zal hem niet tegenhouden. Maar je moet begrijpen Gaya, dat Vigor geen bloedverwant van je is.’ En toen mijn moeder dat had gezegd begon ze opeens te huilen. Darkoura sloeg zijn arm om haar heen en keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Het was mijn taak deze Jees te doden. Ik keek naar mijn moeder en voelde dat het goed was. Eigenlijk moest ik boos zijn, maar dat werd ik niet. Ze had het goede gedaan wist ik diep van binnen.
‘Ik zal mijn taak op me nemen en Vigor doden alsof het een vreemde is.’ Waren mijn woorden. En de laatste woorden over dit onderwerp. We moesten naar het middenpunt om de volgende dag te openen, ook al stond mijn hoofd er totaal niet naar. Die avond ging alles ook mis. Ik deed steeds het verkeerde en toen alle krijgers over het vuur heen moesten springen sprong ik bijna in het vuur. Ook kon ik die nacht amper slapen.
Na dat er weken waren verstreken had ik de hoop opgegeven. Ik had extra veel training gehad voor mijn klus en ik had al dagen steeds weer door het moeras gelopen, maar geen spoor van Vigor. Tot die ene dag. Ik liep weer zoals altijd door het moeras, tot ik weer die verschrikkelijke lach hoorde. Het was Vigor. Ik draaide me om en keek recht in zijn ogen. ‘De tijd is gekomen Vigor. Jij zult zo je laatste adem uit blazen’ zei ik zonder vrees. ‘Is dat zo? En wie heb je daar voor mee genomen? Of denk je soms dat jij als meisje mij kunt verslaan?’ En weer hoorde ik de snerpende lach van Vigor. ‘Nu!’ dacht ik diep van binnen en ik sprong recht op Vigor af en richtte de punt van mijn mamariek op Vigor. Toen merkte hij dat het echt was en ook hij pakte zijn mamariek en er ontstond een hevige strijd. Een paar keer dacht ik dat ik het wel kon opgeven maar dan verzamelde ik weer alle moed en begon ik weer te strijden. Na een heel gevecht had ik verschillende krassen op beide armen en benen en was ik kapot. Vigor had me. Hij had z’n arm om mijn nek heen geklemd en zijn mamariek op mijn hart gericht.
‘Dit was het dan. Dit wordt jou einde,’ zei Vigor hijgend van de inspanning. Hij wilde net de mamariek door mijn hart heen boren tot ik hem op het laatste moment met mijn mamariek in z’n been prikte. In een reflex liet hij los en ik wist dat dit mijn kans was. Ik richtte mijn mamariek nu op zijn hart en boorde die door. Een paar seconden later lag Vigor dood op de grond. Ik wist niet wat ik moest doen en ik rende terug naar het dorp. Ik rende zo snel als ik kon en toen ik bij Darkoura zijn hut stond bleef ik even stokstijf staan. Ik had wel net Vigor vermoord. Ik had mijn taak volbracht. Ik bonkte op de deur van Darkoura en hij keek verbaasd naar me.
‘Ik heb Vigor gedood,’ zei ik met een glundering. En toen Darkoura dat hoorde omhelsde hij mij.
‘Ik wist wel dat je het kon meisje.’ Waren Darkoura zijn woorden. En ik was vervuld van blijdschap en verdriet te gelijk.
einde
(mensen, dit is de eerste en laatste keer dat er zo'n lang verhaal op mijn blog staat!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten