EN WE GAAN WEER VERDER MET ELLE HAAR GEWELDIGE VERHAAL. HIER HET TWEEDE EN LAATSTE STUK:
“Ja,” zei hij. “Kom hier.” Hij gaf Rose het instrument en ze keek er bewonderend naar. Het had een sierlijkheid, een gratie die zij nooit zou bezitten. De hals was smal en de krul op het einde was fijner dan ze zich kon voorstellen. De klankkast was ietwat bol en de snaren waren strak gespannen over de kam. Ze wreef over het gladde hout en keek hem verwonderd aan. Hij lachte en plaatste zijn hand over de hare op de hals. Hij plaatste de viool tussen haar kin en schouder en ging achter haar staan. Daarna gaf hij haar de strijkstok. “Hou hem soepel vast,” legde hij haar uit. “Niet duwen. Je moet hem losjes in je hand houden. Hij moet als vanzelf op de snaren neerkomen.” Eén voor één plaatste hij haar vingers op de juiste plek. “Je moet een viool niet als een instrument zien. Je moet ervan houden en erop willen spelen, want alleen dan lukt het. Wil je?”
Ze knikte.
Hij trok haar arm zachtjes naar achter en duwde hem dan weer naar voor. Tegelijkertijd drukte hij haar vinger op een snaar. Het klonk prachtig, helder. Rose keek verbaasd naar hun handen. “Je moet het voelen,” fluisterde hij in haar oor en hij liet haar een volgende noot spelen.
Ze voelde het.
Ze opende haar ogen weer. Plots waren alle klanken weg. Ze wilde ze weer horen. Ze plaatste haar handen op de toilettafel en duwde zich met alle kracht die ze nog in zich had omhoog. Even trilden haar benen, maar ze bleef staan. Langzaam, voorzichtig schuifelde ze naar de immense houten kast in de kamer. Voor het meubelstuk bleef ze even staan. Ze bekeek de tekeningen die in het hout waren gesneden. Een schip op zee, met violen aan de hemel en overal noten. Ze had het zelf laten maken. Het had een fortuin gekost, dat wel, maar ze wist dat ze oud ging worden en als ze dingen begon te vergeten zou die kast haar de herinneringen weer brengen. Langzaamaan richtte ze haar hand op en traag bracht ze die naar het hout van de kast. Even voor haar vingertoppen het hout zouden raken, aarzelde ze, alsof ze bang was dat ze zich zou verbranden. Uiteindelijk legde ze haar vingers toch op het hout. Het voelde koel aan. Voorzichtig volgde ze met haar vingers de weg van de noten. Ze sloot haar ogen – ze voelde de naam onder haar vingers. Een beeld van zijn gezicht verscheen weer voor haar geestesoog. Hij lachte, riep haar naam. Ze wilde komen, maar ze kon niet. Verschrikt opende ze haar ogen weer. Ze keek naar de letters in het hout. Niemand had de naam ooit ontdekt. Niemand, alleen zij. Zelfs de maker van de kast had het niet gezien.
Met een plotse vastberaden beweging draaide ze de sleutel in het slot om. Ze opende de deur en duwde kleren opzij. Daar lag hij, vergeten en stoffig, maar daarom niet minder mooi. Ze reikte in de kast, nam de viool eruit. Liefdevol streek ze over het instrument. Meteen hoorde ze zijn stem in haar hoofd: “Je moet een viool niet als een instrument zien.”
“Nee, jij bent geen instrument,” zei ze. De kastdeuren liet ze open staan. Met de viool in haar hand geklemd liep ze naar het bed. Rustig ging ze zitten. Ze plaatste de viool tussen haar kin en schouder en nam haar boog. Bang zette ze de haren op de snaar. Ze bracht haar arm naar achter en weer terug. Stroef ging ze door de eerste maten, maar daarna kwam ze los. Haar vingers mochten dan oud en verkrampt zijn, ze speelde nog net zo mooi, zuiver en soepel als veertig jaar geleden.
“Je bent een talent, Rose.” Ze bloosde en voelde hoe hij een kus op haar neus drukte. Hij zweeg even, maar toen zei hij onverwachts: “Ga je met me mee, Rose?” Ze keek verbaasd op. Meegaan? Weg van alles dat ze kende? Haar familie in de steek laten om bij hem te zijn? “Ik heb je niets te bieden, maar...”
Ze zweeg. Hij had het zo verschrikkelijk fout. Hij kon haar alles geven dat ze miste, alles dat ze ooit nodig zou hebben. Hij kon haar laten lachen, hij kon haar pijn wegnemen, hij kon van haar houden zonder dat er geld voor nodig was. Hij kon haar laten vergeten dat het leven oneerlijk tegen haar was. “Ik ga mee,” zei ze in een opwelling. Ze besefte dat ze het meende.
Hij glimlachte.
Het was nooit zover gekomen. Wat er met hem was gebeurd, wist ze niet, maar ze had hem niet meer teruggevonden. Niet op het schip, niet op de kade, niet in de rest van haar leven. Ze opende haar ogen, die vol van ingehouden tranen waren. Ze hield het hier niet lang meer uit –ze wilde weg. Naar hem.
“Mama?” hoorde ze plots een stem roepen. “Mama, ben jij dat?”
Met een vlugge beweging liet ze de viool zakken en veegde met de rug van haar hand haar tranen weg. Ze keek opzij, naar de spiegel. Weer keek dat gezicht haar aan, met haren die bloedrood waren in plaats van grijs. Haar huid was strak, haar ogen sprankelden. Ze wist dat ze er heel anders uitzag nu, op dit moment. Snel draaide ze zich weg
De deur van de slaapkamer ging open. In de deuropening stond haar dochter. Eerst leek ze de viool niet op te merken, maar toen ging haar blik naar het instrument. “O,” zei ze en ze keek haar moeder verbaasd aan. “Mama, sinds wanneer speel jij viool?”
Rose glimlachte waterig. Niemand buiten haar echtgenoot wist dat ze viool speelde. Hij had zich er altijd dood aan geërgerd en haar verschillende malen gevraagd waar ze had leren spelen. Ze had nooit geantwoord. Op die momenten was ze niet bang geweest van zijn handen. Hij was jaren geleden gestorven en nadien had ze ongestoord kunnen spelen, maar ze had het nooit gedaan, om één of andere reden.
“Mama?” vroeg Jack nog een keer. “Hoe kom je trouwens aan die viool?”
Rose keek naar beneden, naar het hout. Ze wilde het haar dochter zo graag uitleggen, maar ze kon het niet. Iets hield haar tegen.
“Laat je talent niet verloren gaan, Rose. Oefen.”
“Ik heb geen viool.”
Hij stak zijn hand uit – de hand waarmee hij de viool vasthield. “Nu wel,” zei hij en hij keek haar indringend aan.
“Er is zoveel dat ik je niet verteld heb, kindje,” glimlachte ze tegen haar dochter. “Zoveel niet.”
donderdag 19 augustus 2010
dinsdag 17 augustus 2010
DE NIEUWSTE BESTSELLERSCHRIJFSTER!
Excuus dat ik jullie langer dan normaal heb laten zitten, maar ik heb het in de vakantie echt heel druk. Ik zal proberen mijn blogjes weer wat op te bouwen en als ik weer naar school toe moet -waar ik nog even niet over wil nadenken- weet ik zeker dat ik weer optimaal aan het bloggen ben.
Maar het is alweer augustus, weer een maand later. En elke maand kwam er een nieuw verhaal. Deze keer een geweldig verhaal van Elle de Smit. Bij jullie misschien beter bekend als Eetha. Maar voor het verhaal heb ik haar wat vraagjes gesteld:
1. Interviewer: 'Hoe ben je aan de inspiratie voor dit verhaal gekomen?'
Elle: 'Door naar "Titanic" te kijken. ;D'
2. Interviewer: 'Heb je nog een liedje gebruikt tijdens het schrijven van dit verhaal, en zo ja
welke?'
Elle: 'Ja, deze: http://www.youtube.com/watch?v=sHmNRIJ--8A. Normaal gezien haat
ik vioolmuziek, maar dit vond ik wel passen en wat hebben.'
3. Interviewer: 'Schrijf je al lang verhalen?'
Elle: 'Al sinds mijn vijfde ongeveer, denk ik. xD'
4. Interviewer: 'Waarom ben je dan gaan schrijven?'
Elle: 'Die is moeilijk... Eh... ik weet het niet, ik kreeg een idee in mijn hoofd en omdat ik
me verveelde heb ik het verhaal opgeschreven? Eigenlijk ben ik wel pas serieus beginnen
schrijven zo'n drie jaar geleden, toen ik op een forum kwam en ik daar al die verhalen las ;p'
5. Interviewer: 'Is je droom ook om later een bestsellerschrijfster te worden?'
Elle: 'Ja, maar ik wil ook journalist en avonturier worden, dus dat moet je niet al te
serieus nemen. x]
En hier komt haar megageweldigesupergoede verhaal. Have a fun!
De namen hier boven zijn wegens privéredenen veranderd in schuilnamen
Er speelde een viool ergens op dit schip en de kamer baadde in een oranje gloed door de tientallen minuscule kandeellichtjes die grillige schaduwen op de muur wierpen. Ze kamde haar haren voor de grote spiegel in de slaapkamer. Terwijl ze de kam door haar haren liet gaan en naar de muziek luisterde, keek ze zichzelf aan.
“Waar ben je mee bezig, Rose?” mompelde ze. Het was een wonder dat ze het al zo lang verborgen had kunnen houden. Haar gezicht verraadde alles; haar voorhoofd in die eeuwige frons, behalve als ze bij hem was; haar wenkbrauwen lichtjes gebogen, behalve als ze bij hem was; haar ogen dof en levenloos, behalve als ze bij hem was; haar mond in die verbeten trek, woest op de wereld, behalve als ze bij hem was. Ze lachte enkel omdat hij haar dat vroeg, omdat hij haar verplichtte. In tegenstelling tot al de andere mensen om haar heen was hij de enige die haar kon doen lachen, want hij verplichtte haar op de juiste manier. Hij preekte niet over etiquette en goede manieren zoals haar moeder, of dreigde niet met zijn vuisten zoals haar echtgenoot. Hij lachte naar haar en als ze niet teruglachte zei hij iets waardoor ze niet anders kon dan lachen. En dan lachte hij ook, gelukkig omdat zij gelukkig was. Ze lachten samen. Op dat moment kon Rose de wereld aan. Ze kon de blikken die vrienden van haar moeder op haar wierpen verdragen. Ze kon haar naam in de roddels aanvaarden. Ze kon het aan een geheim groter en zwaarder dan de wereld met zich mee te dragen.
Ze legde de borstel neer op de tafel en legde haar handen in haar schoot. Haar blik ging naar beneden, naar de hanger op haar borst. Hij schitterde in het kaarslicht. Blauw, als de rustige zee in een heldere nacht. Schitterend, als de sterren aan de nachtelijke hemel. Ze keek terug op, naar haar spiegelbeeld.
Langzaamaan vervaagden de lichtjes en verkleurde de gloed van oranje naar wit. De verandering kon niet onopgemerkt blijven. Ze wilde haar blik afwenden om de waarheid niet onder ogen te moeten zien, maar ze bleef toch kijken. Haar huid was te grazen genomen door de tand des tijds; de rimpels op haar voorhoofd waren niet meer te tellen. De frons die ze vroeger altijd had gehad was blijven zitten en nooit meer weggegaan. Rose had de hoop opgegeven dat hij dat ooit zou doen. Ergens wilde ze hem niet weg – hij deed haar denken aan de tijd in haar leven dat ze écht gelukkig was geweest, met hem. Ze had hem na de reis nooit meer gezien, maar in haar hoofd was hij blijven rondspoken. Zijn gezicht kwam op de meest onverwachte momenten tevoorschijn. Lachend, alsof er niets was gebeurd, alsof ze nog altijd bij elkaar waren. Die beelden gaven haar troost. Wanneer ze dat jeugdige gezicht zag, zijn blonde haren, zijn eeuwig lachende ogen, zijn vrolijke mond... dan wist ze dat ze niet alleen zou zijn als ze hier vertrok, weg van deze aarde. Hij zou haar zoeken en ze zouden samen zijn, tot het moment waarop de klok zou stoppen met tikken en de muziek voor eeuwig zou zwijgen. Rose kneep haar ogen dicht en toen ze hen weer opende, gleed een traan naar beneden. Ze liet hem gaan. Als er iets was dat ze in het leven had geleerd, dan was het dat je moest leren loslaten. Rose had al zoveel door haar vingers laten glippen. Ongewild, maar ze had ervan geleerd. Ze raakte de hanger op haar borst lichtjes aan en sidderde.
Ze trok haar mondhoeken op. Het lukte niet. Nee, het lukte wel, maar het zag er niet écht uit. Ze voelde zich een marionet in de macht van een poppenspeler. Alleen hij kon haar doen lachen. Ze had hem hierbij nodig – hierbij en bij alle andere dingen in haar leven.
Ze stond bruusk op en nam haar mantel op. Alle kaarsjes die haar pad kruisten, blies ze uit. Rose vroeg zich af hoe ze hier terecht waren gekomen. Zachtjes sloot ze de deur achter zich en keek de witte gang in. Er was niemand. Ze tilde haar rokken op en liep verder, trappen af, deuren door, andere gangen in. Nog steeds zag ze niemand. Ze waren waarschijnlijk allemaal in de bar van het schip, pratend over alles dat haar niet interesseerde. Zolang er genoeg cognac was, zou haar echtgenoot wegblijven en was zij veilig.
Uiteindelijk klopte ze aan op de deur. Schichtig keek ze om zich heen en alweer vroeg ze zich af wat ze aan het doen was.
De deur ging open en meteen lachte hij. Ze lachte ook toen ze zijn gezicht zag. Snel liep ze naar binnen en hij sloot de deur.
“Rose,” zei hij. Ze glimlachte en deed haar mantel uit. Het was warm hier, maar ook klein. Ze kon niet begrijpen dat hij het hier uithield. Dit schip op zich was al een gevangenis, maar zij had nog drie zitvertrekken en een slaap- en badkamer in haar bezit en hij enkel deze kooi. Als haar echtgenoot er niet was geweest, had ze hem bij haar gehouden.
Plotseling viel haar iets op. Op de kleine tafel lag een viool. Hij glansde in het gedimde licht. Ze keek blij verrast op. Hij stond nog steeds aan de deur, glimlachend naar haar te kijken.
“Dus dat was jij?” vroeg ze. Hij knikte.
“Speel voor me,” gebood ze hem. Ze schrok zelf van de toon in haar stem – alsof ze tegen één van haar bedienden praatte. Hij leek het niet te merken, maar knikte weer en liep naar de viool. Rose keek toe hoe hij het instrument stemde en uiteindelijk de boog op de snaren zette. Voorzichtig begon hij te spelen, en af en toe wierp hij een blik op haar. Later deed hij dat niet meer, hield hij zijn ogen gesloten en speelde.
Pas toen de laatste noot al lang weg was, opende hij zijn ogen en keek haar grijnzend als een ondeugend kind van negen aan. Ze glimlachte ook. “Kan je het me leren?” vroeg ze zacht.
Maar het is alweer augustus, weer een maand later. En elke maand kwam er een nieuw verhaal. Deze keer een geweldig verhaal van Elle de Smit. Bij jullie misschien beter bekend als Eetha. Maar voor het verhaal heb ik haar wat vraagjes gesteld:
1. Interviewer: 'Hoe ben je aan de inspiratie voor dit verhaal gekomen?'
Elle: 'Door naar "Titanic" te kijken. ;D'
2. Interviewer: 'Heb je nog een liedje gebruikt tijdens het schrijven van dit verhaal, en zo ja
welke?'
Elle: 'Ja, deze: http://www.youtube.com/watch?v=sHmNRIJ--8A. Normaal gezien haat
ik vioolmuziek, maar dit vond ik wel passen en wat hebben.'
3. Interviewer: 'Schrijf je al lang verhalen?'
Elle: 'Al sinds mijn vijfde ongeveer, denk ik. xD'
4. Interviewer: 'Waarom ben je dan gaan schrijven?'
Elle: 'Die is moeilijk... Eh... ik weet het niet, ik kreeg een idee in mijn hoofd en omdat ik
me verveelde heb ik het verhaal opgeschreven? Eigenlijk ben ik wel pas serieus beginnen
schrijven zo'n drie jaar geleden, toen ik op een forum kwam en ik daar al die verhalen las ;p'
5. Interviewer: 'Is je droom ook om later een bestsellerschrijfster te worden?'
Elle: 'Ja, maar ik wil ook journalist en avonturier worden, dus dat moet je niet al te
serieus nemen. x]
En hier komt haar megageweldigesupergoede verhaal. Have a fun!
De namen hier boven zijn wegens privéredenen veranderd in schuilnamen
Er speelde een viool ergens op dit schip en de kamer baadde in een oranje gloed door de tientallen minuscule kandeellichtjes die grillige schaduwen op de muur wierpen. Ze kamde haar haren voor de grote spiegel in de slaapkamer. Terwijl ze de kam door haar haren liet gaan en naar de muziek luisterde, keek ze zichzelf aan.
“Waar ben je mee bezig, Rose?” mompelde ze. Het was een wonder dat ze het al zo lang verborgen had kunnen houden. Haar gezicht verraadde alles; haar voorhoofd in die eeuwige frons, behalve als ze bij hem was; haar wenkbrauwen lichtjes gebogen, behalve als ze bij hem was; haar ogen dof en levenloos, behalve als ze bij hem was; haar mond in die verbeten trek, woest op de wereld, behalve als ze bij hem was. Ze lachte enkel omdat hij haar dat vroeg, omdat hij haar verplichtte. In tegenstelling tot al de andere mensen om haar heen was hij de enige die haar kon doen lachen, want hij verplichtte haar op de juiste manier. Hij preekte niet over etiquette en goede manieren zoals haar moeder, of dreigde niet met zijn vuisten zoals haar echtgenoot. Hij lachte naar haar en als ze niet teruglachte zei hij iets waardoor ze niet anders kon dan lachen. En dan lachte hij ook, gelukkig omdat zij gelukkig was. Ze lachten samen. Op dat moment kon Rose de wereld aan. Ze kon de blikken die vrienden van haar moeder op haar wierpen verdragen. Ze kon haar naam in de roddels aanvaarden. Ze kon het aan een geheim groter en zwaarder dan de wereld met zich mee te dragen.
Ze legde de borstel neer op de tafel en legde haar handen in haar schoot. Haar blik ging naar beneden, naar de hanger op haar borst. Hij schitterde in het kaarslicht. Blauw, als de rustige zee in een heldere nacht. Schitterend, als de sterren aan de nachtelijke hemel. Ze keek terug op, naar haar spiegelbeeld.
Langzaamaan vervaagden de lichtjes en verkleurde de gloed van oranje naar wit. De verandering kon niet onopgemerkt blijven. Ze wilde haar blik afwenden om de waarheid niet onder ogen te moeten zien, maar ze bleef toch kijken. Haar huid was te grazen genomen door de tand des tijds; de rimpels op haar voorhoofd waren niet meer te tellen. De frons die ze vroeger altijd had gehad was blijven zitten en nooit meer weggegaan. Rose had de hoop opgegeven dat hij dat ooit zou doen. Ergens wilde ze hem niet weg – hij deed haar denken aan de tijd in haar leven dat ze écht gelukkig was geweest, met hem. Ze had hem na de reis nooit meer gezien, maar in haar hoofd was hij blijven rondspoken. Zijn gezicht kwam op de meest onverwachte momenten tevoorschijn. Lachend, alsof er niets was gebeurd, alsof ze nog altijd bij elkaar waren. Die beelden gaven haar troost. Wanneer ze dat jeugdige gezicht zag, zijn blonde haren, zijn eeuwig lachende ogen, zijn vrolijke mond... dan wist ze dat ze niet alleen zou zijn als ze hier vertrok, weg van deze aarde. Hij zou haar zoeken en ze zouden samen zijn, tot het moment waarop de klok zou stoppen met tikken en de muziek voor eeuwig zou zwijgen. Rose kneep haar ogen dicht en toen ze hen weer opende, gleed een traan naar beneden. Ze liet hem gaan. Als er iets was dat ze in het leven had geleerd, dan was het dat je moest leren loslaten. Rose had al zoveel door haar vingers laten glippen. Ongewild, maar ze had ervan geleerd. Ze raakte de hanger op haar borst lichtjes aan en sidderde.
Ze trok haar mondhoeken op. Het lukte niet. Nee, het lukte wel, maar het zag er niet écht uit. Ze voelde zich een marionet in de macht van een poppenspeler. Alleen hij kon haar doen lachen. Ze had hem hierbij nodig – hierbij en bij alle andere dingen in haar leven.
Ze stond bruusk op en nam haar mantel op. Alle kaarsjes die haar pad kruisten, blies ze uit. Rose vroeg zich af hoe ze hier terecht waren gekomen. Zachtjes sloot ze de deur achter zich en keek de witte gang in. Er was niemand. Ze tilde haar rokken op en liep verder, trappen af, deuren door, andere gangen in. Nog steeds zag ze niemand. Ze waren waarschijnlijk allemaal in de bar van het schip, pratend over alles dat haar niet interesseerde. Zolang er genoeg cognac was, zou haar echtgenoot wegblijven en was zij veilig.
Uiteindelijk klopte ze aan op de deur. Schichtig keek ze om zich heen en alweer vroeg ze zich af wat ze aan het doen was.
De deur ging open en meteen lachte hij. Ze lachte ook toen ze zijn gezicht zag. Snel liep ze naar binnen en hij sloot de deur.
“Rose,” zei hij. Ze glimlachte en deed haar mantel uit. Het was warm hier, maar ook klein. Ze kon niet begrijpen dat hij het hier uithield. Dit schip op zich was al een gevangenis, maar zij had nog drie zitvertrekken en een slaap- en badkamer in haar bezit en hij enkel deze kooi. Als haar echtgenoot er niet was geweest, had ze hem bij haar gehouden.
Plotseling viel haar iets op. Op de kleine tafel lag een viool. Hij glansde in het gedimde licht. Ze keek blij verrast op. Hij stond nog steeds aan de deur, glimlachend naar haar te kijken.
“Dus dat was jij?” vroeg ze. Hij knikte.
“Speel voor me,” gebood ze hem. Ze schrok zelf van de toon in haar stem – alsof ze tegen één van haar bedienden praatte. Hij leek het niet te merken, maar knikte weer en liep naar de viool. Rose keek toe hoe hij het instrument stemde en uiteindelijk de boog op de snaren zette. Voorzichtig begon hij te spelen, en af en toe wierp hij een blik op haar. Later deed hij dat niet meer, hield hij zijn ogen gesloten en speelde.
Pas toen de laatste noot al lang weg was, opende hij zijn ogen en keek haar grijnzend als een ondeugend kind van negen aan. Ze glimlachte ook. “Kan je het me leren?” vroeg ze zacht.
WORDT VERVOLGD!!!!
zaterdag 31 juli 2010
EEN GOEDKOOP THEATER
Ik had jullie een reisverslag belooft, maar daar moeten jullie nog even op wachten. Ik ben zelf niet zo erg van al dat touristische gedoe en maak op vakantie meestal nooit foto's. Dus ik moet de foto's nog even zien te bemachtigen, voordat ik jullie mijn reis in geuren en kleuren vertel.
Daar voor in de plaats laat ik jullie zijn dat het theater helemaal niet zo ver weg is van je vandaan is als je zou denken. En ook helemaal niet zo duur!
De vloer op. Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik ben helemaal verliefd geworden op dat progamma. Misschien ook wel omdat het zo simpel in elkaar zit. Er is een regisseur die twee acteurs uit een groep een omschrijving van een scene geeft en die acteurs mogen die scene spelen en helemaal improviseren. Eigenlijk gewoon een opdracht voor een drama les (die wij natuurlijk niet hebben op school....) maar door de ervaren acteurs is het heel grappig!
Wat dachten jullie van een filmpje pakken in de bios? Dat is toch heus theater hoor. Een ander woord voor een bioscoop is ook wel een filmTHEATER. Als de film uit is op DVD is het nog steeds theater hoor, alleen heeft het niet het echte theater gevoel. Net als wanneer een musical uit komt op DVD. Denk nou niet dat soaps en vele tv series theater zijn dat is het NIET!
Dus hoe denk je er nu over als je naar de volgende twilight film in de bios gaat?
Het circus! Ik ben zelf helemaal verknokt aan het circus en als ik mijn grootste wens zou uitspreken is dat wel dat ik later een circusartieste wordt. Een kaartje voor een circus is meestal niet zo duur (ligt er aan naar welke je gaat) en toch zit je in een theater. Het grote nadeel is wel dat je nooit zeker bent of er een in de buurt is.
En zoals ik zei zijn er sommige musicals op DVD uitgekomen. De DVD's zijn nog best duur, maar als je geen zin hebt om ze te kopen zijn er ook sommige mensen heel handig geweest en hebben fragmenten op youtube gezet, zodat je bijna heel de musical kunt zien.
en als dit nog niet genoeg is hebben we nog altijd de illegale opnames die je op heel youtube kunt vinden!
Daar voor in de plaats laat ik jullie zijn dat het theater helemaal niet zo ver weg is van je vandaan is als je zou denken. En ook helemaal niet zo duur!
De vloer op. Ik weet niet hoe het is gekomen, maar ik ben helemaal verliefd geworden op dat progamma. Misschien ook wel omdat het zo simpel in elkaar zit. Er is een regisseur die twee acteurs uit een groep een omschrijving van een scene geeft en die acteurs mogen die scene spelen en helemaal improviseren. Eigenlijk gewoon een opdracht voor een drama les (die wij natuurlijk niet hebben op school....) maar door de ervaren acteurs is het heel grappig!
Wat dachten jullie van een filmpje pakken in de bios? Dat is toch heus theater hoor. Een ander woord voor een bioscoop is ook wel een filmTHEATER. Als de film uit is op DVD is het nog steeds theater hoor, alleen heeft het niet het echte theater gevoel. Net als wanneer een musical uit komt op DVD. Denk nou niet dat soaps en vele tv series theater zijn dat is het NIET!
Dus hoe denk je er nu over als je naar de volgende twilight film in de bios gaat?
Het circus! Ik ben zelf helemaal verknokt aan het circus en als ik mijn grootste wens zou uitspreken is dat wel dat ik later een circusartieste wordt. Een kaartje voor een circus is meestal niet zo duur (ligt er aan naar welke je gaat) en toch zit je in een theater. Het grote nadeel is wel dat je nooit zeker bent of er een in de buurt is.
En zoals ik zei zijn er sommige musicals op DVD uitgekomen. De DVD's zijn nog best duur, maar als je geen zin hebt om ze te kopen zijn er ook sommige mensen heel handig geweest en hebben fragmenten op youtube gezet, zodat je bijna heel de musical kunt zien.
en als dit nog niet genoeg is hebben we nog altijd de illegale opnames die je op heel youtube kunt vinden!
Abonneren op:
Posts (Atom)